Gespeeld: It Takes Two – Ontwikkelaar Hazelight is misschien niet de meest bekende, maar als de naam Josef Fares naar voren komt gaat er allicht sneller een belletje rinkelen. Deze zeer uitgesproken Zweed werd ‘beroemd’ in de industrie door zijn iconische rant over de Oscars tijdens The Game Awards jaren terug, toen hij daar aanwezig was om over A Way Out te spreken. Een zeer vermakelijke en goed ontvangen coöperatieve game die nieuwe dingen deed binnen coöp gameplay. Dat avontuur stond in het teken van ontsnappen uit de gevangenis, de nieuwe game van Hazelight stipt een heel ander onderwerp aan.

Op avontuur met Cody & May

Waar A Way Out nog ergens een wat grimmig avontuur was door de belevenissen Leo Caruso en Vincent Moretti, is It Takes Two in die zin vele malen kleurrijker. In deze game stappen de twee spelers in de schoenen van het stel Cody en May. Dit stel heeft te maken met relatieproblemen en dat leidt tot verdriet bij hun dochter Rose. Zij heeft uit goede bedoeling een speciaal boek over liefde gekocht en dat heeft een magisch effect op het getrouwde stel, die door Rose onbedoeld op elkaar aangewezen worden in een hachelijk avontuur dat zich in miniatuur afspeelt.

Cody en May veranderen in twee kleine figuren die Rose gemaakt heeft als speelpoppen en ze zijn op elkaar aangewezen om verschillende hoofdstukken van het boek te doorlopen. Dit wordt op een dermate creatieve manier gepresenteerd dat It Takes Two erg weet te verrassen. Dit baseren we op een speelsessie van een kleine twee uur, waarbij we de eerste twee hoofdstukken hebben kunnen ervaren. De hoofdstukken van het boek gaan namelijk over verschillende onderwerpen die van toepassing zijn op een relatie en dat vertaalt zich naar de gameplay.

Uitsluitend in coöp te spelen

Veel zullen en willen we hier niet over uitweiden, gezien het zo nauw samenhangt met de gameplay ervaring die It Takes Two biedt. Die gameplay, daar vertellen we graag nog wat meer over, want Hazelight lijkt zichzelf te overtreffen. Als je A Way Out gespeeld hebt en de manier ziet waarop It Takes Two zich presenteert, bijvoorbeeld via trailers of video’s, dan zie je best wat overeenkomsten en dat is niet zo gek. It Takes Two is namelijk een coöp game pur sang die uitsluitend met twee mensen gespeeld kan worden. Hiervoor past Hazelight exact hetzelfde concept toe als met A Way Out en daarmee doet de titel zich net zoals het avontuur van Caruso en Moretti zich per definitie van andere coöp games onderscheiden.

Dit wil zeggen dat het merendeel van de game in split-screen gepresenteerd wordt. Dat is logisch als je samen op de bank zit, maar ook als je de game online speelt zul je het zo ervaren. Hazelight acht dat als een belangrijke manier om het avontuur te presenteren, zeker in deze titel waarin samenwerken heel erg belangrijk is. Hierdoor kan je elkaar ook beter helpen en je weet altijd precies waar de ander is. Deze manier van presentatie werkte in A Way Out al uitstekend en ook in It Takes Two ging het in onze speelsessie als een zonnetje. Hierbij wisselt de game ook af en toe naar een volledig scherm voor als dat een beter overzicht biedt of als beide speler op dezelfde locatie zijn.

Daarnaast speelt de ontwikkelaar weer met allerlei andere perspectieven, zo hebben we ook 2,5D voorbij zien komen en top-down zal ongetwijfeld niet ontbreken. Het is een creatieve manier van omspringen met de middelen die je als ontwikkelaar hebt en A Way Out wist daarin echt uniek te zijn. Dit heeft Hazelight nu meegenomen naar It Takes Two en deze titel bewees tijdens de twee uur spelen wederom dat dit uitstekend werkt. Ook heel fijn is dat het concept van ‘Friend Pass’ wederom van toepassing is op deze titel, dus net zoals A Way Out hoeft slechts een iemand de game te kopen, waarbij de ander dan gratis kan meegenieten. Twee exemplaren zijn dus niet noodzakelijk.

Creativiteit op z’n best

De gameplay van It Takes Two draait om het genoemde duo Cody en May, die in grote lijnen hetzelfde pad volgen in de game, maar wel telkens andere mogelijkheden tot hun beschikking krijgen. Doordat ze in de game verkleint zijn naar poppen van pakweg tien centimeter groot, ziet alles er plots compleet anders uit. Dit zorgt ook voor ontzettend creatieve mogelijkheden om vooruitgang te boeken in de wereld die je voorgeschoteld wordt. Dit wordt direct aan het begin van de game bewezen, waarbij May de kop van een hamer tegenkomt die op zoek is naar z’n steel. Cody krijgt een houder van pluggen, waar hij spijkers in kan opslaan. Na het verkrijgen van deze objecten is het zaak om de weg voort te zetten en dan komen deze elementen natuurlijk terug.

De hamer is ideaal om spijkers uit hout te halen, maar ook kan May ermee aan spijkers slingeren om zo verder te geraken. En die spijkers waar May dan aan slingert, die moet Cody op de juiste plek schieten. Ook gebruikt Cody deze spijkers om bijvoorbeeld een geopende doorgang vast te zetten nadat May op de schakelaar gehamerd heeft. Dit is dan een element van de gameplay dat zich beperkt tot een hoofdstuk, nadien krijg je weer met andere elementen te maken, maar dit toont dus aan hoe creatief Hazelight met het concept omgaat. Alledaagse dingen krijgen opeens een extra nuttig bestaan en het feit dat deze objecten voor een gedeelte ook kunnen communiceren zorgt voor een bizarre doch humoristische ondertoon.

Sterker nog, het is eigenlijk volstrekt bizar wat er allemaal in de game gebeurt, maar in de context pakt het ontzettend goed uit. En dan te bedenken dat we slechts een fragment uitlichten uit onze speelsessie van twee uur die nog veel meer bood. Het totale avontuur zal tegen de twaalf tot veertien uur duren, dus de verwachting is dat er nog veel meer leuks op de speler afgevuurd zal worden. Nogmaals, we hebben slechts een element benoemd, maar in hetgeen we konden spelen zat zoveel meer en dat schept ons uitermate positief over wat de rest van het avontuur nog te bieden heeft.

Voorlopige conclusie

Een ding is heel erg duidelijk, waar It Takes Two in algemene zin een vrij traditionele platformer is, brengt het door z’n manier van spelen, de setting en de specifieke gameplay elementen ontzettend veel vermaak en variatie. En dat in een game die een vrij serieus uitgangspunt kent. Hazelight lijkt precies de juiste snaar te raken qua balans tussen serieuze zaken, humor en diversiteit in de gameplay, net zoals in hun vorige game. Met A Way Out hebben ze bewezen dat ze origineel uit de hoek kunnen komen en dat zetten ze nu voort met It Takes Two. De games zijn in bepaalde zin goed met elkaar vergelijkbaar in toegepaste aanpak en perspectief, maar qua verhaal en gameplay voelt It Takes Two als iets nieuws aan dankzij z’n insteek. Dit is creativiteit op z’n allerbest en eind maart zullen we het complete avontuur mogen ervaren.