Review | Deathloop

Review | Deathloop: Tijd is ons meest kostbare goed: je kunt het maar één keer besteden en we kunnen helaas niet naar de winkel voor een extra portie. Tijd is de oorzaak van onze vergankelijkheid, een waanzinnige kracht die je niet kunt buigen of breken. Arkane Studios had er in hun eerdere games al een handje van om met de tijd te rotzooien, en met Deathloop besloot de Franse studio om hun nieuwste game volledig om het concept tijd te laten draaien: wat als je maar één dag te leven hebt, voor altijd? Het is een gewaagde zet, want verhalen omtrent tijdreizen liggen al snel onder vuur vanwege gaten of fouten in het verhaal. Nu we Deathloop zo’n 17 uurtjes hebben gespeeld, moeten we toegeven dat Arkane in ieder geval een verfrissende game in elkaar heeft gezet.

Welkom op Blackreef

Het zal je maar gebeuren: dag na dag wakker worden met de moeder van alle katers én amper een herinnering van wat er de dag ervoor is gebeurd. Dat is exact hoe het verhaal van Colt Vahn begint. Colt zit namelijk vast in een ‘time loop’ op het eiland Blackreef, gedoemd om steeds dezelfde dag opnieuw mee te maken. Hij heeft elke dag slechts één kans om de loop te doorbreken, en dat kan hij doen door acht sleutelfiguren – de ‘Visionaries’ – voor zonsondergang om het leven te brengen. Uiteraard is dit een bijzonder pittige opgave, want alle doelwitten hebben zo hun eigen agenda en dus is het aan jou om uit te vogelen wanneer elk doelwit op de juiste plek en tijd is om uiteindelijk de loop te slopen.

Om een vergelijking te trekken met één van Arkane’s eerdere games: Prey hield je zo’n 20 uur lang bezig met een interessante setting en personages om vervolgens in de laatste momenten met een twist van jewelste te komen, waardoor je na de credits je gedachtes nog even kon laten sudderen. Dat is bij Deathloop toch anders. De setting en het concept zijn Arkane in optima forma en dit is misschien wel hun meest ambitieuze titel tot nu toe. We moeten echter concluderen dat Deathloop op het moment suprème niet thuis geeft, en dat we tijdens de credits ons achter het hoofd krabden in verwarring in plaats van verbazing. Na zo’n 15 uur opbouw naar de ‘big reveal’ is dit toch enigszins frustrerend en vooral jammer.

Deathloop is dus een geval van ‘it’s the journey, not the destination’ (waar we later meer over vertellen). De verschillende Visionaries hebben stuk voor stuk unieke karakters en hun eigen functie op Blackreef. Eén van de hoogvliegers is bijvoorbeeld Aleksis, die iedere dag afsluit met een enorm feest waar losbandigheid en decadentie centraal staan. De dialogen tussen Colt en aartsvijand Julianna – die met enige regelmaat de jacht op je opent – zijn gevat en gaan in hoog tempo over en weer, maar ze voegen verhaaltechnisch of qua ontwikkeling eigenlijk niks toe behalve het duidelijk maken dat deze twee personages elkaar écht niet mogen. Kort gezegd draagt Deathloop het hart op de tong: het concept is kraakhelder en vermakelijk, maar het gaat op geen enkel moment de diepte in.

‘Have a fulfilling day!’

Goed, je zit dus vast op Blackreef en het is de bedoeling dat je de acht Visionaries om zeep helpt om de loop te doorbreken. Mocht één van de doelwitten het toch overleven óf als Colt onverhoopt het loodje legt, dan wordt er een enorme ‘rewind’-knop ingedrukt en begint het feest weer van voren af aan. Blackreef is opgedeeld in vier districten, die ieder hun eigen doelwitten herbergen. Daarbij is belangrijk dat een dag eveneens opgedeeld is in vier delen: ochtend, middag, namiddag en avond. Afhankelijk van welk district én het dagdeel waarin je je bevindt, zijn er één, meerdere of zelfs geen doelwitten aanwezig, maar dat betekent niet dat er dan niks te beleven valt.

Arkane omschrijft Deathloop namelijk als een moordpuzzel, en puzzels los je op met informatie. Naarmate je de verschillende regio’s uitpluist en op zoek gaat naar je doelwitten, kom je gaandeweg namelijk bakken met informatie en aanknopingspunten tegen die meer onthullen over de bewegingen en handelingen van de Visionaries. Hieruit vloeien soms zelfs mogelijkheden om doelwitten naar een ander district of tijdstip te dwingen, om vervolgens later op de dag meerdere vliegen in één klap te slaan. Arkane helpt je op weg door in het menu meerdere ‘Visionary Leads’ aan te kaarten zodat je in ieder geval een startpunt hebt, maar er zijn legio manieren om deze enorme en complexe puzzel op te lossen.

Zoals we van Arkane verwachten is de wereld en het level design hier het paradepaardje, de vier districten zijn ieder uniek en prachtig vormgegeven en ze veranderen daarbij gedurende de dag. Sommige routes zijn misschien wel afgesloten of er staan ineens drie ventjes voor een deur die eerder verlaten was, waardoor je gedwongen wordt om naar alternatieven te zoeken. Het is een subtiele manier om je zoveel mogelijk door Blackreef te duwen en te verkennen. Uiteraard zijn er genoeg kluizen en andere puzzels die je kunt oplossen om bijvoorbeeld een uniek wapen te verkrijgen of waarmee je juist nieuwe deuren opent om een doelwit op een unieke manier over de kling te jagen. Deze zoektochten zijn in het begin leuk, maar richting het einde van de rit voelt het af en toe wel alsof Arkane opzettelijk hobbels opwerpt om de speelduur te verlengen omdat je wéér naar een ander district moet om een bepaalde actie te doen of code op te halen.

Groundhog Day x Dark Souls

Gelukkig hoeft Colt dit enorme project niet met lege handen af te handelen. Je begint de dag altijd met een aantal standaard zaken: Colts ‘Hackamajig’; een handig apparaatje waarmee je zaken zoals deuren open kunt hacken, een machete en de Strelak Sapper Charge: een 3-in-1 granaat die je tevens kunt inzetten als valstrik of een proximity charge. Later zul je dit arsenaal uitbreiden met wapens (zoals de standaard pistolen, shotguns en machinegeweren), Trinkets voor Colt en zijn wapens (speciale artefacten die extraatjes toevoegen aan je arsenaal of Cole’s vaardigheden) en Slabs. Die laatste zijn speciale krachten, bijvoorbeeld de ‘Shift’ Slab, wat eigenlijk hetzelfde is als de ‘Blink’ kracht voor spelers die bekend zijn met Dishonored.

Maar omdat de dagen steeds gereset worden, zul je al deze verkregen zaken kwijtraken, in ieder geval tot je de mogelijkheid hebt om te ‘infusen’. Dit proces wordt in gang gezet door een goedje wat ‘Residuum’ heet en wat je alleen kunt verkrijgen door Visionaries om te leggen of door her en der bepaalde voorwerpen leeg te zuigen. Mocht je genoeg Residuum hebben verkregen om een wapen, Trinket of Slab te infusen, dan kun je dit meenemen naar de volgende loop. Net zoals je dus mettertijd een homp aan informatie en leads verzamelt, bouw je langzaam maar zeker ook een dodelijk arsenaal op in je zoektocht om die eindeloze loop te doorbreken. Daarom zul je aan het einde van elke dag moeten beslissen welke zaken jouw speelstijl complementeren of nieuwe mogelijkheden bieden.

Multiplayer en technische staat

Net zoals bij Dishonored 2 maakt Deathloop gebruik van Arkane’s eigen Void Engine. De retro 60’s artstyle komt bijzonder mooi uit de verf door de verschillende omgevingen, scherpe textures en het uitstekende level design. Daarnaast zitten er drie grafische modi in de opties verstopt: Ray tracing, Favor Resolution en Favor Performance. De eerste optie locked de game tot 30 frames per seconde en ray tracing staat natuurlijk aan. We moeten zeggen dat zaken zoals reflecties en betere belichting naar voren komen, maar dat dit het compromis op de framerate niet waard is. De overige twee modi opteren beide voor een dynamische 4K-resolutie en 60 frames per seconde, waarbij Performance een stabiele 60 frames per seconde belooft ten koste van een aantal grafische toeters en bellen.

Dit is tevens de modus waarop wij Deathloop grotendeels gespeeld hebben en het weet de belofte voornamelijk in te lossen. Het is namelijk zeker in de latere levels dat we opmerkten dat de engine soms moest hoesten en proesten en dat de framerate tot ver onder de 60fps viel. De framedrops waren tevens dermate aanhoudend in een korte periode, dat we vermoeden dat dit niks te maken heeft met met de kloksnelheden van de console, maar met dat de engine te druk bezig was met het wisselen van assets in het geheugen. Dit soort momenten komen echter sporadisch voor in sessies van een paar seconden en het was niet lang genoeg om de spelervaring te verstoren, maar we willen het toch benoemen. Ook bij het opstarten van een potje multiplayer of het wisselen van district kregen we een crash voor onze kiezen, wat gelukkig wel snel verholpen is door de zeer korte laadtijden.

Ten slotte willen we het nog kort hebben over de multiplayer. We benoemden het al eerder in de review, maar zo af en toe krijg je bezoek van Julianna (een AI of een andere speler) die een poging wil doen om je loop overhoop te schoppen. Als je als Colt speelt, zijn dit vermakelijke kat-en-muis spelletjes waar je ieder onderdeel van je arsenaal kunt gebruiken om vallen te zetten of om de chaos in je voordeel te gebruiken. Dat kunnen we echter niet helemaal zeggen als je zelf als Julianna speelt. Zo is het bijvoorbeeld lang niet altijd mogelijk om gebruik te maken van de talloze sluiproutes die Colt wél tot zijn beschikking heeft, en dat voelt een beetje krom, zeker als je je bedenkt dat Julianna lore-technisch gezien meer verstand van zaken en van Blackreef heeft dan Colt. Zodoende is het spelen als Julianna nog steeds lollig, maar het voelt toch als een verminderde ervaring.

Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: pc.