Review | The DioField Chronicle – In het huidige gaming landschap bestaan er nagenoeg oneindig veel studio’s die ons voorzien van ons portie games elke maand. Een van de grote spelers hierin blijft Square Enix die met het afstoten van hun Westerse studio’s duidelijk heeft gemaakt terug te willen gaan naar waar ze goed in zijn. Zodoende regent het nu diverse Final Fantasy titels en geheel andere RPG’s. The DioField Chronicle is hierin een aparte met zijn focus op strategische gameplay terwijl het ons een duister verhaal met een middeleeuws tintje probeert te vertellen. Mocht dit je wat bekend in de oren klinken, dan verbaasd ons dat niks. Met het uitbrengen van The DioField Chronicle in het huidige gaming landschap heeft Square Enix eigenlijk maar één geduchte concurrent: zichzelf.

Het oudste verhaal uit het boek

Een conflict ontvouwt zich op een fictief continent alwaar diverse rijken jarenlang in vrede met elkaar hebben kunnen leven. Het Trovelt-Schoevian Empire rukt op na het neerhalen van de Rowetale Alliance en maakt snelle sprongen richting de Kingdom of Alletain. Een groep huurlingen met de naam Blue Foxes besluit, gezien hun Alletainse roots, hier een stokje voor te gaan steken en hun thuisrijk te beschermen. Aan kop een groepje van vier helden met elk hun eigen expertise, zij het magie, boogschieten of de vijand direct te lijf gaan te paard.


Dit verhaal doet ons al gauw denken aan Fire Emblem: Three Houses, maar ook aan diverse televisieseries die we de afgelopen jaren hebben kunnen volgen. Ook hebben we soortgelijke verhalen eerder gehad in games van Square Enix zoals Triangle Strategy, die eerder dit jaar het levenslicht zag. The DioField Chronicle is een samenwerking tussen Square Enix en Lancarse. Als de laatstgenoemde je niet direct bekend voorkomt, begrijpen wij dat heel goed. De enige andere titel op hun repertoire die bij ons zo gauw een belletje doet rinkelen is Shin Megami Tensei: Strange Journey, een Nintendo DS game van ruim tien jaar geleden.

Van alles en nog wat

Hoofdzakelijk speelt The DioField Chronicle als een strategische game met RPG invloeden er doorheen verwerkt. Het vechtsysteem staat bekend als het ‘Real-Time Tactical Battle System’. In normale woorden betekent dit dat jij jouw eenheden in real-time bestuurt, ze in gevecht kan laten gaan met tegenstanders op jouw pad en vervolgens tijdens het gevecht specifieke commando’s kan geven, zoals verdedigen of een krachtigere aanval uitvoeren. Dit systeem werkt naar behoren en kan op sommige momenten voor een leuke uitdaging zorgen, maar het brengt in onze optiek weinig nieuws met zich mee.


Door het voltooien van missies krijgen de helden die je meeneemt op pad skill points die je vervolgens weer kan besteden om ze van extra kracht te voorzien. De basis is natuurlijk vertegenwoordigd zoals meer aanvalskracht, extra levens of geheel nieuwe aanvallen om te benutten. Het is een vorm van progressie die we de laatste jaren gewend zijn van, jawel, Square Enix games in het algemeen. Toegegeven, het doet niks verkeerds en het zet je wel aan om door te spelen, want die ene aanval bovenaan de skill points tree ziet er echt héél gaaf uit… Maar we zijn wederom hetzelfde riedeltje aan het afwerken, alleen nu prijkt de titel The DioField Chronicle op het startscherm in plaats van Triangle Strategy, Octopath Traveler of zelfs Tactics Ogre, waar we later dit jaar óók een nieuw deel van mogen verwachten.

Het spenderen van deze skill points doe je in jouw headquarters. In deze hub kan je daarnaast ook winkelen voor nieuwe wapens, armor en nieuwe missies accepteren. De hub voelt wat ons betreft wat geforceerd aan, aangezien de toegevoegde waarde ervan ons niet helemaal duidelijk is geworden. Skill points uitgeven, winkelen en missies accepteren had ook prima in een menu gekund en het is nu niet dat de hub verder echt interessant is. Lege gangen, saaie ruimtes met nagenoeg niks om te verkennen en geen toevoeging aan de lore van deze wereld. Sterker nog, wij wilden er het liefst zo snel mogelijk weer uit, omdat de hub absoluut het lelijkste gedeelte van de game is.

Een mes in een vuurgevecht

Wij hebben The DioField Chronicle gespeeld op pc. Gezien je strategische games over het algemeen het beste speelt met muis en toetsenbord probeerden we dit in eerste instantie. Muis en toetsenbord blijken echter een verschrikkelijke keuze in deze game. De manier waarop de muis beweegt heeft dat typische zweverige gevoel wat je krijgt wanneer stick inputs letterlijk worden overgedragen aan een muis en ook de standaard toetsen slaan absoluut nergens op. In het menu zou je toch de enter-toets willen gebruiken om iets te bevestigen? Nee, blijkbaar doen we dat met de F-toets. Een controller is in ieder geval een must.

Oneerlijk

Strategische games halen veelal hun voordeel uit het perspectief van bovenaf. Doordat een strategische game vaak vele manschappen tegelijk op het beeld moet toveren, zijn de modellen wat minder van kwaliteit. Dat is niet erg, want The DioField Chronicle ziet er tijdens de missies prima en acceptabel uit. Dat verandert wanneer je in de hub rondloopt. Jouw personage loopt niet, maar schaatst door de eerder genoemde lege hallen heen. Physics bestaan blijkbaar niet in de hub net als kleur en de personages zien er van dichtbij als paspoppen uit in een cosplay-outfit. Men had er goed aan gedaan om hierin een voorbeeld te nemen aan bijvoorbeeld Fire Emblem: Three Houses, waarin duidelijk wél aandacht is besteed aan de hub.


Daarentegen heeft Square Enix de pc-versie wel van diverse moderne gemakken voorzien. Een breed scala aan opties voor textures, schaduwen en zelfs FidelityFX Super Resolution. Waar onze mond echter van openviel was de optie tot ray tracing. Waarom?! In een game waarin gedetailleerde reflecties en belichting tot hun recht komen is ray tracing een leuke toevoeging, maar deze eigenschappen ontbreken in The DioField Chronicle. Hoe dan ook, we hebben het getest. Op het door ons gebruikte systeem (Ryzen 7 3700X, 32GB RAM, Radeon 6900XT) draaide de game met alles op ultra ruim boven de honderd beelden per seconde. Met het inschakelen van ray tracing, wat grafisch naar onze mening niet veel doet toevoegen, werd dit ergens tussen de zestig en tachtig.

Zwanenzang

Als The DioField Chronicle dan toch ergens in uitblinkt, is het de muziek. Dat is ook niet gek, want na wat speurwerk zagen wij al snel dat twee componisten die meegewerkt hebben aan Game of Thrones hier verantwoordelijk voor zijn. Dat Square Enix deze componisten heeft gevraagd is enigszins humoristisch, gezien het verhaal van The DioField Chronicle in grote lijnen behoorlijk vergelijkbaar is met dat van Game of Thrones. De voice acting is in het Japans prima aan te horen, maar in het Engels alles behalve. Stemmen klinken vaker dof dan helder, alsof de dialoog opgenomen is met de microfoon van een budget smartphone.

Gespeeld op:
Pc.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X|S, Nintendo Switch.

Conclusie

Met al deze negativiteit zou je denken dat wij The DioField Chronicle een verschrikkelijke game vinden. Nee, dat niet. We haalden in de inleiding al aan dat de grootste concurrent van deze game gewoonweg de uitgever Square Enix zelf is. The DioField Chronicle doet niks nieuws en wist ons op geen enkel moment van onze stoel te blazen. De gehele game geeft ons een overheersend ‘been there, done that’ gevoel, maar dan minder goed afgewerkt dan de voorbeelden die we in dit artikel noemen. The DioField Chronicle is, met uitzondering van de soundtrack, een ontzettend middelmatige game. Wellicht had het kunnen werken als een downloadbare game met een wat lichter prijskaartje, maar de volle mep is absoluut te veel gevraagd.

Pluspunten

  • Prima gameplay
  • Leuke skills om vrij te spelen
  • Goede soundtrack

Minpunten

  • Game voelt in zijn geheel ongeïnspireerd
  • Afschuwelijke Engelse stemmen
  • Onnodige en waardeloze hub
  • Besturing met muis & toetsenbord slecht geïmplementeerd

5.5