Review | Bayonetta 3

Review | Bayonetta 3 – Na de initiële aankondiging van Bayonetta 3 in 2017, hebben fans van de franchise best veel geduld moeten uitoefenen vooraleer de game uiteindelijk daadwerkelijk uit zou komen. We zijn inmiddels vijf jaar verder en ein-de-lijk kunnen we opnieuw in de modieuze schoenen van Bayonetta stappen. Laat het duidelijk zijn: de heks is terug en ze weet nog steeds als geen ander hoe ze een dramatische entree moet maken. Wij doken de voorbije dagen in Bayonetta 3 en ontdekten een geweldige actiegame met veel herkenbare, maar ook nieuwe elementen. Perfect is de game niet, maar een aanrader is het zeker wel: wij vertellen je in deze review waarom.

Het multiversum van kogels en demonen

Bayonetta 3 heeft, net als zijn voorgangers, een knettergek verhaal met epische proporties. De ‘big bad guy’ van dienst, genaamd Singularity, is bezig met een interdimensionale genocide waarbij hij alle werelden van het multiversum wilt overnemen. Hij wordt bijgestaan door de ‘homunculi’, een leger aan fluorescerende monsters die dood en vernieling zaaien in de verschillende universa. Het is aan Bayonetta en co. om deze ravage te stoppen en een einde te brengen aan het superioriteitscomplex van Singularity. Alhoewel het verhaal eerder wordt gebruikt als een achtergrond om allerlei random over-the-top scènes op je te gooien, is het an sich best interessant om te volgen.

‘Over-the-top’ is in dit geval zelfs een understatement: het verhaal zit tjokvol scènes die de definitie zijn van pure chaos. Hierbij willen we complimenten geven aan de talloze cutscènes in de game: deze zitten fantastisch in elkaar en zijn telkens een waar genot om naar te kijken, met een vleugje heerlijke humor eroverheen gestrooid. Het verhaal, dat ongeveer 15 uur duurt, eindigt bovendien met een spetterende finale waar ons Bayonetta hartje sneller door begon te slaan. Het verhaal is overigens best toegankelijk voor nieuwkomers in de franchise, maar er zitten wel personages en gebeurtenissen in die verwijzen naar deel 1 en 2. Het spelen van de eerdere delen is dus aangeraden, maar geen absolute must.

Hakken, slaan en satanistische rituelen

We behandelden de basis van de combat in Bayonetta 3 al in onze preview en we concludeerden toen dat de game opnieuw een heerlijk soepel systeem heeft met een heleboel combo’s om mee te experimenteren. Bovendien zijn er verschillende wapens met een eigen identiteit (pistolen, rolschaatsen met jojo’s, kettingzagen en nog veel meer) die allemaal geüpgraded kunnen worden met nieuwe moves. Bayonetta slaat, schopt, schiet en springt zichzelf door heel wat gevechten en elk gevecht vraagt een andere aanpak. Dit is dan ook (opnieuw) één van de sterkste punten van de game: variatie. Het gehele spel lang zal je nooit echt het gevoel krijgen dat je te vaak hetzelfde doet: er is enorm veel variatie in vijanden en je krijgt fenomenale en memorabele gevechtscènes die het adrenalineniveau in je lichaam tot ongekende hoogtes doen stijgen. Kortom: als actiegame levert Bayonetta 3 perfect werk af.

Daarnaast spraken we ook al even over de nieuwste feature die dit deel met zich meebrengt: demon slaves. Bayonetta kan een pact sluiten met demonen om die vervolgens tijdens gevechten op te roepen én zelf te besturen. Dit is een erg krachtige vaardigheid die enorm handig is bij het uitschakelen van vijanden en je voelt je ook gewoon oppermachtig wanneer je plots een demon uit de grond doet rijzen. Het probleem met deze demon slaves is echter dat je ze het beste niet te lang gebruikt: je bestuurt namelijk de demon zelf en niet Bayonetta, maar de camera blijft op Bayonetta zelf gericht. Hierdoor is het wat ongemakkelijk om voor een lange tijd met deze demonen te spelen.

Ook de eigenlijke besturing van de demonen is vrij gevoelig en het is soms moeilijk om precieze combo’s met hen uit te voeren. Demonen gebruiken in korte stukjes tijdens gevechten werkt dus prima, maar jammer genoeg verwacht de game soms dat je voor een langere tijd demonen gaat besturen. In sommige hoofdstukken – of ‘verses’ om het met de in-game term te zeggen – word je verplicht om een langere sectie af te leggen op de rug van een demon of soms moet je een ruimtelijke puzzel oplossen door middel van een specifieke vaardigheid van zo’n demon. In zulke gevallen durft de frustratie wel eens de kop op te steken, omdat de besturing nu eenmaal te log gemaakt is om precieze acties uit te voeren. Gelukkig zijn deze secties niet heel talrijk, dus de frustraties bleven grotendeels beperkt.

Reis rond de wereld met drie heksen

Niet enkel op vlak van vijanden en gevechten krijg je veel variatie, maar ook in de omgevingen en wat je zoal kan doen in de game. We willen niet spoilen naar welke precieze locaties de game je brengt, maar we kunnen wel zeggen dat het multiversum enkele leuke verrassingen voor je in petto heeft! Hoofdstukken zijn opgebouwd uit verschillende gebieden die je kan verkennen voor heel wat optionele content, zoals verborgen items of spannende extra uitdagingen. Elk level verbergt bovendien drie dieren en als je ze allemaal vindt in één level, speel je een optioneel bonuslevel vrij voor nog meer beloningen. Als dat nog niet genoeg variatie voor je is, dan zijn er óók nog eens (verplichte) zijmissies waarbij je plots gekatapulteerd wordt in enkele enorm entertainende 2D stealth/actie levels, waarbij je als de heks Jeanne een basis infiltreert.

Er is meer! Naast Bayonetta en Jeanne krijg je ook enkele levels waar je speelt als nog een andere heks: Viola. Viola is een immigrante van een universum dat vernield werd door Singularity en ze helpt Bayonetta tijdens haar strijd. Viola brengt ook een geheel eigen moveset met unieke combo’s met haar mee, die gebaseerd zijn op haar katana en haar vertrouwde demon ‘Cheshire’. We vermeldden al in onze preview dat haar combo’s wat trager zijn dan die van Bayonetta, maar dat is op zich niet zo’n groot probleem. Wat ons echter wel een beetje stoorde, was de manier waarop Viola aanvallen afweert.

Een korte vergelijking: door met Bayonetta op het juiste moment een aanval te ontwijken, activeer je ‘witch time’, waardoor de tijd even stilstaat en je carte blanche krijgt om combo’s uit te voeren. Om dit met Viola te verwezenlijken, moet je een aanval op de laatste seconde afweren met je katana. Waar je echter met Bayonetta ongeveer een seconde lang ‘onsterfelijk’ bent tijdens een afweermanoeuvre, is dit bij Viola niet het geval. Het opheffen van je katana komt aan op luttele milliseconden en hierdoor is witch time activeren minder vlot dan je gewend bent van Bayonetta. Het is een klein puntje van kritiek, maar het is merkbaar. Het aantal missies met Viola is echter beperkt, dus heel vervelend was dit nu ook weer niet.

Duivelse visuals en soundtrack

Ook op audio-technisch vlak valt er wel wat te zeggen over Bayonetta 3. We beginnen met een groot pluspunt: de soundtrack. Het zal fans van de eerdere games niet verbazen, maar ook dit derde deel heeft een hemelse (of helse; kiest u zelf) soundtrack die pérfect bij de scènes past. Ook de performance van de stemacteurs (met Jennifer Hale als de nieuwe Bayonetta) is enorm geslaagd en verdient complimenten. Audio zit dus wel snor, maar hoe zit het dan met het technische aspect? Gezien Bayonetta 3 exclusief op de Switch verschijnt, hangt de game dus ook vast aan die (verouderde) hardware en meerdere recente games tonen aan dat dat wel eens voor problemen kan zorgen. De schade is bij Bayonetta 3 echter beperkt gebleven.

Wat betreft visuals werkt Bayonetta 3 met een dynamische 720p resolutie (zowel handheld als docked), met meer visuele details in docked modus. Alhoewel de resolutie wel eens durft te dalen, hadden we het eigenlijk erger verwacht. Ja, de omgevingen ogen soms wat wazig en ja, erg scherpe randjes hebben de textures niet… maar tegelijk is de game ook niet lelijk. De resolutie en visuals hebben wat moeten inboeten voor de performance: Bayonetta mikt immers op een framerate van 60fps en dat is best ambitieus voor een dergelijke game op de Switch. Laten we met de deur in huis vallen: Bayonetta heeft echter niet altijd een perfecte 60fps. Dat klinkt als een dramatisch minpunt, maar het ligt iets genuanceerder dan dat.

Tijdens gevechten (wanneer de framerate er echt toe doet) kregen we meestal een framerate van rond de 60fps en ondervonden we eigenlijk praktisch geen (grote) framedrops. Tijdens cutscènes en enkele grootschalige gameplaystukjes schakelt de framerate echter naar 30fps, maar ook dit hebben we niet als storend ervaren. Sommige meer chaotische gameplaystukjes met veel visuele effecten liggen daar ergens tussenin, maar ook hier stoorden we ons niet omdat de gevraagde input in deze situaties zich veelal beperkt tot het rammen op knopjes tijdens QTE’s. De enige situatie waarin we storende framedrops ervaarden, was bij het inladen van sommige omgevingen. De game ondervindt in zulke situaties soms voor even moeilijkheden, om dan vervolgens weer als een zonnetje te draaien. Al bij al een prima performance dus.

Gespeeld en beschikbaar op: Nintendo Switch.