Ongeveer een maand geleden verscheen één van de meest gehypete games (al dan niet dé meest gehypete game) van 2023: Hogwarts Legacy. Net zoals miljoenen anderen haalde ook ik de game in huis en zette ik me schrap om mijn nieuwe leven als tovenaarsstudent aan de beroemde magische school te beginnen. De game werd lyrisch onthaald: zowel critici als het publiek bleken fan te zijn en beloonden de game dan ook met hoge scores. Ook wij delen die mening: lees daarvoor gerust de review van mijn collega maar eens na. Ikzelf heb enorm genoten van Hogwarts Legacy… maar toch had ik er een wat dubbel gevoel bij. We zijn intussen een maand verder, dus tijd om even te reflecteren.

Ik moet bekennen dat Harry Potter een groot onderdeel van mijn kindertijd was: ik heb alle boeken verslonden en de films meermaals gezien. Mijn innerlijke kind was dan ook laaiend enthousiast toen ik Hogwarts Legacy voor de eerste keer opstartte. De eerste uren waren gevuld met magische momenten: een bezoekje brengen aan de tovenaarsbank Gringotts, het indrukwekkende kasteel van Hogwarts voor het eerst zien, de fameuze sorteerhoed op mijn virtuele hoofd krijgen en zo waren er nog wel meer gebeurtenissen die me kippenvel gaven. Hogwarts Legacy dompelde me onder in de ‘Wizarding World’ zoals nooit tevoren en het leek er in eerste instantie op dat ik een ‘Game of the Year’ kandidaat in handen had.

Maar na enkele tientallen uren kwam ik in contact met (wat ik noem) het ‘openwereldsyndroom’. Na zoveel Merlin Trials, bandit camps, zoektochten naar onzichtbare pagina’s en talloze andere activiteiten begon ik wat vermoeid te worden en begon de magie van die eerste uren toch wel wat af te nemen. Het besef kwam dat Hogwarts Legacy eigenlijk (toch zeker na het rollen van de credits van het hoofdverhaal) best eentonig wordt als je letterlijk alles in de game gedaan wilt hebben. De volledige collectie met activiteiten bestaat namelijk uit 603(!) elementen en die allemaal afvinken kost veel tijd. Akkoord, een aanzienlijk deel daarvan speel je vrij door gewoon de verhaalmissies te spelen, maar het overgrote deel van de collectibles en challenges valt hier niet onder en moet apart behaald worden.

Nu klink ik misschien héél kritisch over een spel dat zo geliefd is bij het publiek, maar begrijp me niet verkeerd: ik vind Hogwarts Legacy een heel fijn en entertainend spel… maar het trapt in dezelfde val als zoveel andere openwereldgames: er is gekozen voor kwantiteit boven kwaliteit. Er zijn veel te veel dezelfde activiteiten en de wereld is té groot, waardoor het op den duur niet interessant genoeg blijft. Het grootste verschil tussen Hogwarts Legacy en andere games in het genre is dat Hogwarts Legacy omhuld is met een Harry Potter verflaagje. Waarschijnlijk is dit dan ook de grootste reden waarom mensen dat gebrek aan variatie en vernieuwing hier met de onzichtbaarheidsmantel der liefde bedekken.

Dit brengt ons tot de uiteindelijke stelling van deze week: is Hogwarts Legacy nu echt zo goed als de hype ons wilt doen geloven, of is het eerder de zoveelste openwereldgame die volgestouwd zit met zijmissies en activiteiten die op den duur gaan vervelen? En is het Harry Potter element genoeg om deze openwereldgame boven andere games in het genre te heffen? Heb jij Hogwarts Legacy voor de volle 100% uitgespeeld of ben je ergens onderweg afgehaakt nadat je honderden keren ‘REVELIO’ moest brullen? Laat jullie horen in de comments hieronder!