Review | Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon

Review | Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon – Bayonetta 3 was nog maar net uit of daar was al de aankondiging van de volgende game in de reeks: hier is Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon, een game die het over een iets andere boeg gooit dan gewoonlijk. Weg zijn de epische vechttaferelen met gigantische monsters en de feilloze moves die Bayonetta uit haar haardos weet te schudden. In plaats daarvan krijgen we een ingetogen sprookje over een klein meisje dat haar nut als heks wil bewijzen en hierbij de tocht van haar leven onderneemt. Wij gingen mee op avontuur met Cereza en haar knuffeldier en ontdekten een charmante game met veel positieve, maar ook enkele negatieve aspecten.

Er was eens… een kleine heks en een moordlustig knuffeldier

Bayonetta Origins is, zoals de titel al impliceert, een prequel op de andere Bayonetta games. Voorkennis van de franchise is dus niet per se nodig, maar er duiken wel enkele leuke verwijzingen naar de Bayonetta lore op. Het verhaal speelt zich af in een tijd wanneer Bayonetta de naam ‘Bayonetta’ nog niet had verdiend en nog onder haar meisjesnaam ‘Cereza’ door het leven ging. Cereza heeft echter niet echt de beste kindertijd achter de rug: Cereza is het kind van een verboden liefde, waardoor haar moeder in de gevangenis opgesloten zit en de inwoners van haar geboorteplaats haar mijden als de pest. Noodgedwongen gaat ze bij een naburige heks inwonen en gaat daar in de leer om de beste heks ooit te worden en zo haar naam te zuiveren van de slechte reputatie.

Op een dag – of eerder nacht – krijgt Cereza een droom: een mysterieuze jongeman moedigt haar aan om op een tocht te vertrekken in het verboden ‘Avalon Forest’, waar een witte wolf haar de weg zal wijzen naar alle oplossingen voor Cereza’s problemen. Omdat je altijd vreemde mannen in je dromen moet vertrouwen, trekt Cereza dan ook zonder enige twijfel en logisch verstand het bos in. Daar ontdekt ze dat – verrassing! – het bos best wel vrij gevaarlijk is en zij is slechts een fragiel meisje. Ze probeert een demon op te roepen, maar omdat haar krachten als heks nog niet ontwikkeld genoeg zijn, kan ze de demon niet correct oproepen en sluit ze hem per ongeluk op in haar knuffeldier met de naam Cheshire. Dat is een vrij gênante situatie voor beiden, maar Cereza doet haar best om het op te lossen.

Wat volgt is een magisch verhaal waarbij het duo naar de verschillende hoekjes van het bos gaat en daar de gekste avonturen beleeft. De gebeurtenissen worden begeleid door een verteller die ervoor zorgt dat alles nog meer in een charmante ‘sprookjessfeer’ terecht komt. Een charmant verhaaltje voor het slapengaan eigenlijk. Ook de visuele presentatie voegt hieraan toe: de cut-scènes zijn stop-motion scènes met kleurrijke taferelen, waarbij de verf soms letterlijk op je scherm spat en het totale plaatje is een genot om naar te kijken. Verwacht echter geen super diepgaande dialogen, maar wel een entertainende rit die niet gaat vervelen, vergelijkbaar met de diepgang in de verhaallijnen van de andere Bayonetta games.

Samen is beter dan alleen

De gameplay is letterlijk in twee delen gesplitst: Cereza palmt de linkerkant van je Switch controller in en Cheshire de rechterkant. Dat wil ook zeggen dat je vaak de twee personages tegelijk moet besturen en dit met twee verschillende joysticks. Je kan het gemakkelijk vergelijken met hoe de game ‘Brothers: A Tale of two Sons’ functioneert. Dat wil ook zeggen dat je je beste ‘multitask’ vaardigheden zal moeten bovenhalen, want we kunnen je garanderen dat dit initieel een kortsluiting zal veroorzaken in je brein. Het hele proces waarbij je (soms synchroon) handelingen moet uitvoeren met twee personages tegelijk vraagt best veel gewenning en dit kan afschrikken. Je wordt er beter in naarmate de game vordert, maar écht volledig wennen doet het nooit.

Ondanks het feit dat je brein dus vreemde kronkels moet maken, is dit centrale concept wel goed uitgewerkt en dit is vooral op te merken in het algemene leveldesign. Avalon Forest is een groot magisch labyrint met (geheime) gangetjes en waar veel te ontdekken valt. Door het verhaal heen speel je vaardigheden vrij voor Cheshire, waardoor je nieuwe (optionele) plekken kan bezoeken en binnenwegen naar eerdere gebieden kan vrijspelen. Hierdoor krijgt het geheel wat ‘Metroidvania’ trekjes en dit komt de herspeelbaarheid en de algemene variatie ten goede (je kan je ongeveer 20 uur met de game bezighouden). Je loopt ook geregeld ruimtelijke puzzels tegen het lijf, waarbij Cereza en Cheshire samen moeten werken. Deze zijn niet extreem moeilijk, maar wel leuk genoeg om je even mee bezig te houden. Een klein minpuntje bij het exploreren is de vaste camera die in sommige gevallen niet altijd de scène optimaal in beeld brengt.

Dansen en knokken

Naast de puzzels en het exploreren, loopt ons duo vaak ook vijanden tegen het lijf en er is dus ook een combat component. Ook hier wijkt Bayonetta Origins radicaal af van eerdere games in de reeks: de gevechten zijn een pak kleinschaliger en ook het aantal combo’s is minder uitgebreid. Sterker nog: Cereza zelf kan eigenlijk enkel vijanden tijdelijk verlammen door spreuken uit te voeren (en daarbij een dansje te doen), terwijl Cheshire de eigenlijke klappen uitdeelt. Alhoewel er zoals weleer opnieuw heel wat verschillende vijanden (in dit geval ‘faeries’) te vinden zijn, voelen de gevechten toch wat beperkt aan. Combo’s zijn beperkt en door wat te ‘button bashen’ geraak je eigenlijk zonder enige moeite door elk gevecht. Latere vijanden moet je dan wel aanpakken met specifieke vaardigheden die Cheshire heeft vrijgespeeld, maar ook hier blijven de gevechten heel simplistisch.

Dat wil zeggen dat Bayonetta Origins een stuk toegankelijker is dan de eerdere games (waar gevechten een stuk uitdagender waren), maar jammer genoeg zullen veteranen van de serie hier dus minder aan hun trekken komen. Bovendien is Cheshire niet zo goed in het mikken op een specifieke vijand, want hij durft wel eens zonder enige reden van doelwit te wisselen middenin een combo. Een grote ergernis is dit niet, want de gevechten zijn soepel – de game ondersteunt 60fps – en simpel genoeg dat we deze fouten onmiddellijk konden rechtzetten. Om even een beeld te schetsen van de uitdaging: tijdens onze speelsessie hebben we geen enkele keer het loodje gelegd en hogere moeilijkheidsgraden zijn er (nog) niet.

Dit wil niet zeggen dat de combat per se slecht is, want er zijn wel degelijk goede dingen te zeggen: baasgevechten, bijvoorbeeld, zijn leuk uitgewerkt en vragen ook wat puzzelwerk. Zo moet je soms wat klim-en klauterwerk doen tijdens het gevecht of je moet op bepaalde plaatsen in de arena gaan staan om unieke aanvallen te ontwijken. Een leuke afwisseling na het doelloos knopjesrammen van de standaard gevechten dus. Ook de zogenaamde ‘Tír na nÓg’ levels zijn een pluspunt: dit zijn een soort dungeons waarin je puzzels moet oplossen en grotere hopen vijanden moet zien te verslaan. Sommige van deze dungeons zijn verplicht om verder te geraken in het verhaal, maar een groot deel is optioneel (maar wel aan te raden).

Schoonheid met enkele ruwe kantjes

Ten slotte is het audiovisuele aspect aan de beurt, alhoewel we wel al duidelijk positief waren over de algemene visuele stijl. Toch heeft deze schoonheid zijn ruwe kantjes en die zijn veelal te danken aan de Switch hardware. De game heeft een dynamische 720p resolutie in handheld modus en een dynamische 1080p resolutie in docked modus. In meer ‘volle’ scènes zie je echter wel de beeldkwaliteit dalen en door een gebrek aan goede anti-aliasing ogen de randen van sommige objecten wazig (vooral in handheld modus). Op vlak van geluid zit het echter wél helemaal goed: de game heeft een fantastische soundtrack die perfect in het ‘sprookjes plaatje’ past en zorgt voor maximale sfeer.

Gespeeld en beschikbaar op: Nintendo Switch.