Review | Clash: Artifacts of Chaos

Review | Clash: Artifacts of Chaos – Ontwikkelaar ACE Team is een van de oudere namen op het gebied van indie games. In 2009 wisten zij hoge ogen te gooien met hun eerste project genaamd Zeno Clash. Een first-person brawler is nu immers niet echt iets wat je vaak tegenkomt, maar ACE Team wist er een zeer vermakelijke game met een interessant combatsysteem van te maken. Vanzelfsprekend werd Zeno Clash van een vervolg voorzien, maar daarna bleef het toch flink wat jaren stil rondom deze serie. ACE Team is nu, na diverse delen van Rock of Ages te hebben geproduceerd, terug bij hun roots. Clash: Artifacts of Chaos speelt zich af in hetzelfde universum als Zeno Clash en kan daardoor als een derde deel worden gezien in de franchise. We stapten in de schoenen van Pseudo, de held van dit verhaal, en hebben de nodige kaken tijdens dit bijzondere avontuur ontwricht.

Rust in vrede, opa

Pseudo wordt door zijn meester terug naar Zenozoik gestuurd. Hier geldt al jaren het recht van de sterkste. Pseudo zal zich moeten ontfermen over een klein wezentje wat bekend staat als Boy. Boy wordt al die tijd beschermd door een oude man naar wie hij refereert als zijnde zijn opa. In Zenozoid geldt echter dat wanneer je wordt uitgedaagd voor een duel, je niet mag weigeren. Sommige bewoners zijn zo bezeten van hun kracht dat ze alles en iedereen uitdagen, waaronder ook de behoorlijk weerloze opa. De opa sterft, waarop Pseudo ingrijpt en de uitdager tegen de grond werkt. Pseudo ontfermt zich vervolgens over Boy en komt er al snel achter dat Boy meer is dan enkel een schattig beestje. Er moet immers toch wel een reden zijn dat Gemini, de zelfbenoemde meesteres der artefacten, zoveel interesse heeft in Boy en daarom haar manschappen achter je aan stuurt.

De basis

Clash: Artifacts of Chaos wordt hoofdzakelijk vanuit een third-person perspectief gespeeld, terwijl de Zeno Clash-games hoofdzakelijk first-person waren. Geen zorgen, first-person is niet helemaal verdwenen uit dit deel. Tijdens het vechten in third-person bouwt zich een metertje op waarmee je uiteindelijk tijdelijk naar first-person kan overschakelen en brute finishers kan uitvoeren. Pseudo heeft de keuze uit drie verschillende stijlen om zijn vijanden lens te slaan. Een soort boksstijl, een stijl waarmee hij wijde en meer ‘slappende’ aanvallen uitvoert en een soort van martial-arts stijl waar ook de voeten bij komen kijken. Het eerste wat ons opviel is dat de combat niet altijd even strak aanvoelt, al helemaal wanneer we het vergelijken met Zeno Clash. Hitboxes lijken niet altijd goed te registreren, maar het zou ook met de soms erg overdreven animaties van Pseudo te maken kunnen hebben. We kunnen onze vinger er niet helemaal op leggen.

Je zou het niet verwachten, maar Clash: Artifacts of Chaos is een zeer pittige game. De game bouwt hier gelukkig wel naartoe, op een redelijk tempo. Het eerste uur heb je voornamelijk met een tegen een gevechten van doen waar je jezelf prima uit kan redden, hoewel deze toch al wat uitdagend aanvoelen. Daarna gaat het los en word je regelmatig met meerdere vijanden bestookt. En pas helemaal op wanneer de zon ondergaat. Pseudo neemt dan een andere vorm aan, een soort van houten pop. De vijanden die je vervolgens ‘s nachts voor je kiezen krijgt zijn nog een stuk pittiger. Clash is allesbehalve een makkelijke game en lijkt zich zelfs bij het Soulslike-genre te willen plaatsen. Echter is een goede Soulslike altijd van zeer strakke gameplay voorzien, iets wat bij Clash niet het geval is. Dit maakt dat de game soms gewoonweg oneerlijk aanvoelt.

In Zenozoik is genoeg te vinden. Er zijn diverse paden om te bewandelen, waarvan sommigen enkel begaanbaar zijn in Pseudo’s nachtelijke vorm. Op deze paden tref je dan bijvoorbeeld kistjes of een speciale vijand om uit te dagen. Deze paden voelen een beetje geforceerd in de game gestopt, alsof ze niet in het oorspronkelijke plan van de ontwikkelaar zaten. Het resultaat is dat deze paden veelal meer van hetzelfde bieden en daardoor als filler gaan aanvoelen. Het daadwerkelijke verhaal van Clash: Artifacts of Chaos is niet bijzonder lang, maar dat valt al enigszins uit de vraagprijs op te maken. Clash: Artifacts of Chaos is geen full price titel, maar ligt voor een zeer schappelijke € 39,99 in de (digitale) winkelrekken en zelfs nog voor een tientje minder op pc.

Frustrerend

De interface van Clash: Artifacts of Chaos is ronduit waardeloos te noemen. De menu’s zijn onoverzichtelijk en belangrijke functies zoals een landkaart zitten op onlogische plekken. Daarnaast is de kaart ongeveer net zo leesbaar als het recept wat een gemiddelde huisarts voor je uitschrijft. Navigeren door Zenozoik is een ware hel. Het is dan ook een verademing wanneer je een kamp tegenkomt om even bij zinnen te komen en jezelf opnieuw te oriënteren. Bij een kamp kan je vanzelfsprekend jouw voortgang opslaan en dingen doen zoals potions brouwen. Door middel van het gebruik van potions, kan je vanzelfsprekend levens terugkrijgen, maar bijvoorbeeld jezelf ook tijdelijk van wat extra aanvalskracht voorzien.

De term ‘Artifacts’ in de titel staat er natuurlijk niet voor niets. Tijdens jouw avontuur in Zenozoik zal Pseudo diverse artefacten verzamelen. Deze zijn nodig om een duel aan te kunnen gaan met bepaalde personages in de wereld. De artefacten bepalen met welke condities jij en een tegenstander een gevecht in gaan. Dit kan gunstig uitpakken zoals het hele gevecht extra aanvalskracht hebben, maar het kan ook de verkeerde kant opgaan en dan word je tijdens het hele gevecht geteisterd door bijen. Hoewel het op papier als een grappig systeem klinkt, is een groot deel afhankelijk van puur geluk. Wij hadden in ieder geval weinig geluk, dus de artefacten begonnen ons al snel de neus uit te komen.

Niet alles is slecht

Op visueel vlak heeft Clash: Artifacts of Chaos het dan op zich wel weer goed voor elkaar. Verwacht geen baanbrekende graphics, maar de getekende stijl die wordt gehanteerd kunnen wij zeker waarderen. Het maakt de wereld op een bepaalde manier nog iets mysterieuzer. De game draait op Unreal Engine 4 en weet genoeg mooie plaatjes op ons scherm te toveren, ondanks de sporadische texture pop-in die wij hebben ervaren op pc. De performance was op het door ons gebruikte systeem (Ryzen 7 3700X, 32GB RAM, Radeon 6900 XT) in de lijn der verwachting. We wisten met gemak een framerate van 144fps te behalen, wat het volledige spectrum van onze 144hz monitor is. We hadden de game op een sata SSD geïnstalleerd en daarmee wist alles ook lekker snel te laden.

Een welverdiend applaus voor de voice cast, want dit hadden we niet verwacht. Toegegeven, in het eerste half uur weet je even niet wat te verwachten van de personages, maar Pseudo en Boy wisten al gauw een plekje in ons hart te veroveren. Vijanden klinken op hun beurt de ene keer als een echt gevaar en de andere keer als een of andere dronkaard. In onze optiek erg leuk gedaan. De muziek is dan weer wat teleurstellend. Er is simpelweg te weinig variatie in de melodieën die we voorgeschoteld krijgen. Als laatste moeten we zeggen dat het geluid niet altijd even goed is gemonteerd in de game. Op momenten dat er muziek hoort af te spelen viel deze plots weg en het besloot dan om op een willekeurig moment weer terug te komen. Erg zonde.

Gespeeld op: Pc.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X|S.