Review | Tchia

Review | Tchia – Het land Nieuw-Caledonië is niet een locatie die bij velen op de radar staat. Niet gek ook, het ligt ten oosten van Australië en is een kleine eilandengroep. Bovendien is het vrij moeilijk bereikbaar, omdat je echt uren in een vliegtuig zit. Acaweb is een kleine ontwikkelaar die daar is gevestigd en via een game de wereld kennis wil laten maken met het land waar ze wonen. Het resultaat is Tchia, een titel die exploratie gameplay samenvoegt met allerlei elementen uit de cultuur van de eilandengroep. Het resultaat is een vrij ontspannen titel die we in dit sombere weer wel konden gebruiken, maar is het ook leuk?

Pa wordt gekidnapt

In deze game neem je de rol aan van Tchia, een jonge meid die aan het begin van het avontuur ziet hoe haar vader gevangen genomen wordt. Zij besluit om de heerser van het rijk op te zoeken om haar vader terug te halen. Een nobel en onschuldig streven, maar bij aankomst blijkt ze een reeks opdrachten te moeten voltooien om überhaupt voor een audiëntie een aanmerking te komen. Het enige wat ze kan doen is op pad gaan en het boodschappenlijstje proberen te voltooien. Niet lang na de start stapt ze op haar vlot, waarmee ze van het ene naar het andere eiland kan varen en waar de avonturen beginnen.

Tijdens deze avonturen komt Tchia in aanraking met verschillende personages. Zij hebben allemaal eigen verhalen en eigen woonomgevingen en de meesten willen haar wel helpen, maar vragen om een wederdienst. Het resultaat is dat je vervolgens van hot naar her aan het reizen bent om aan alle vragen te voldoen, waarover zo meer. Het verhaal dat Tchia vertelt is doorspekt met folklore van Nieuw-Caledonië waar de ontwikkelaar zijn eigen draai aan heeft gegeven. Hierdoor krijg je ook met bovennatuurlijke situaties te maken en hoewel dat op zich aanvankelijk wat vreemd aanvoelt, geeft het Tchia wel een eigen identiteit.

Het verhaal is in de game ook de leidende factor om je met verschillende gameplay elementen kennis te laten maken, waarvan er best veel zijn. Zo bouw je als het ware gaandeweg je skillset uit dat varieert van objecten overnemen tot het bespelen van instrumenten. Hierdoor is er aan afwisseling geen gebrek, wat je als speler op de been moet houden. Het verhaal dat je volgt is onderhoudend genoeg om verder te blijven spelen, maar ook weer niet van een dusdanig niveau dat je het gespeeld moet hebben. Het is een fijn handvat om je door de game heen te sturen.

Unieke audiotechnische kenmerken

Tchia schotelt je een prachtige wereld voor die zich kenmerkt door een mooie grafische stijl. Hierbij heb je de keuze uit een 4K resolutie en een framerate van 30fps. Prefereer je een hogere framerate (60fps), dan schaalt de resolutie terug naar 1080p. Toch is het wat jammer dat de game niet gewoon 4K met 60fps ondersteunt, want zoveel gebeurt er niet op het scherm en het is qua details ook niet van het kaliber Sony Triple-A. Wellicht valt het te wijten aan de capaciteit van de ontwikkelaar, Acaweb is een klein clubje mensen. Afijn, in wat het wel doet, doet de performance prima zijn werk en het rijke kleurenpalet zorgt voor een aangenaam aangezicht.

Een speciale vermelding is trouwens voor de audiotechnische kant van de game. Zo heeft de ontwikkelaar stemacteurs ingeschakeld voor de twee talen die gesproken worden op Nieuw-Caledonië. Dit is Frans, want het land valt officieel onder Frankrijk. Er zijn echter ook oorspronkelijke talen in het land te vinden, die ook in de game terugkomen. Dit maakt het net wat unieker, wat bijdraagt aan de authenticiteit. Daarnaast speelt muziek een belangrijke rol, zo zal Tchia geregeld haar ukelele tevoorschijn halen om via een ritme minigame een stukje te spelen, inclusief zang. Je moet er van houden, maar in onze oren klonk de muziek erg goed.

Klusjesvrouw

Qua presentatie zit het met Tchia wel goed en de ontwikkelaar heeft ook goed nagedacht over toegankelijkheid. Een onderwerp dat steeds belangrijker is. Zo kun je lastige gameplay stukjes gewoon overslaan als je dat wilt, wel met het risico dat je wat context mist. Daarnaast kun je de ritmische minigames rondom de muziek ook gewoon automatisch laten verlopen, mocht je daar geen zin in hebben of de capaciteit niet hebben snel te reageren. Verder is de game voorzien van genoeg additionele opties om het voor elke speler zo aangenaam mogelijk te maken.

Maar dan komen we bij de gameplay zelf, waar we gemengde gevoelens bij hebben. Het is een kwestie van smaak, maar wat Tchia je het merendeel van de tijd laat doen is als een soort klusjesvrouw allerlei domme klusjes opknappen. Iedereen heeft wel wat nodig en jij bent uiteraard de aangewezen persoon om van hot naar her te rennen om items te verzamelen. Na het afleveren kom je weer wat verder, want dan pas is de individu waarvoor je het doet bereid je verder te helpen. Op zich niks mis mee, maar dit is natuurlijk iets wat we al tig keer eerder hebben gedaan en voelt wat inspiratieloos.

Extra laag gameplay

Het gros van de gameplay bestaat uit het opknappen van allerlei kleine klusjes. Zo is de map ook bezaaid met allerlei collectables en randactiviteiten. Die laatste is waar de minigames onder vallen en die zijn best wel leuk. Zo moet je bijvoorbeeld totems uit blokken hout hakken of stenen stapelen. Dit levert je dan weer nieuwe mogelijkheden op en zo ontwikkel je Tchia steeds verder. Uniek is de mogelijkheid van Tchia om over te springen in objecten en dieren, wat eveneens creatieve gameplay mogelijkheden oplevert. Voorbeeld: iemand had een ei nodig, maar dat was nergens te vinden. We kwamen een kip tegen, sprongen in die kip om vervolgens zelf maar een ei te leggen.

Deze mogelijkheden kun je ook gebruiken om de wereld verder te verkennen. Wil je de eilanden vanuit de lucht bekijken? Neem een vogel over. Wil je onder water langer kunnen blijven zwemmen, spring in een vis. Het levert nieuwe manieren van exploreren op en dat zorgt ervoor dat de game voorzien wordt van een extra laag bovenop de vrij traditionele elementen zoals eerder omschreven. Toch moeten we wel opmerken dat het gros van de game uiteindelijk een beetje een herhaling van zetten is, wat op den duur wat kan gaan vervelen. We hebben dit immers al zo vaak moeten doen. Ons advies is daarom vooral om te experimenteren met het Soul Jumping systeem, wat je in staat stelt over te springen naar objecten en dieren.

Om deze exploratie wat af te wisselen is Tchia ook nog voorzien van combat. Af en toe kom je wat vreemde wezens tegen, die de bewoners de stuipen op het lijf jagen. Tchia is echter gedreven en kan deze wezens aanpakken. Gezien ze een wat jonge meid is, zal ze zich niet uit kunnen leven op vijanden in de vorm van hack ’n slash gameplay. Ze zal juist voorzichtig te werk moeten gaan en vijanden meer individueel moeten aanpakken. Dit kan op verschillende manieren, maar heeft vrijwel altijd met vuur te maken gezien dat de zwakke plek is. Hier komt enigszins stealth gameplay aan te pas en dat is best geinig. Het vormt in het totaalplaatje een prima afwisseling wat ons betreft.

Tot slot nog wat punten van kritiek. Zo heb je een map ter beschikking om te zien waar wat is, maar die geeft nooit heel specifiek aan waar je bent, maar een ruwe omkadering. Dit is vrij irritant, omdat het zo lastig kan zijn om heel specifiek je locatie te bepalen. Misschien realistisch in het kader van exploreren, maar het vormt een onhandige rem in het tempo van de gameplay. Daarnaast kan je tijdens het varen niet gelijktijdig de snelheid bepalen, waardoor je in specifieke situaties continu heen en weer loopt tussen het zeil en het roer. Ook hier geldt weer: het belemmert het tempo en kan op de zenuwen gaan werken. Leuk bedacht voor realisme, maar het moet de ervaring niet in de weg gaan zitten wat nu wel het geval is.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4 en pc.