DLC Special | Assassin’s Creed: Valhalla – The Siege of Paris – Het is weer zover: de geschiedenisles van Assassin’s Creed: Valhalla houdt maar niet op en verblijdt ons nu met een tweede grote uitbreiding. Na ons familie-uitje naar Ierland in het wat middelmatige ‘Wrath of the Druids’, gaan we ditmaal een bezoekje brengen aan Parijs in de 9e eeuw na Christus. Eivor kan na al zijn avonturen nog steeds niet op zijn lauweren rusten, want Ravensthorphe ontvangt wederom hoog bezoek, ditmaal vanuit het verre Francia. Een nieuw politiek conflict moet worden opgelost en jij zit uiteraard pal in het midden van alle intriges. We sprongen opnieuw in onze Vikingboot en vertrokken op onze volgende tocht!

‘Paris s’éveille’

Eivor bezoekt ditmaal Sigfred en Toka van de Elgring clan. Hun Vikingclan ligt in de clinch met de Frankische koning ‘Charles the Fat’, die regeert vanuit de hoofdstad Parijs en geen al te grote fan is van de Noorse indringers. De Elgring clan ligt dan ook geregeld onder vuur en dat kan niet langer door de beugel als het van Sigfred afhangt. Hij plant dan ook een grootse belegering van de stad – ‘Siege of Paris’ weet je wel – om het conflict met bloed op te lossen. Eivor is intussen een meesterlijk onderhandelaar en probeert het conflict ietwat meer diplomatisch op te lossen (ook al vallen er ook genoeg slachtoffers). Het is een herkenbaar concept als je de basisgame hebt gespeeld, maar de plot is ook hier erg geslaagd en opnieuw ontmoet je een cast aan interessante personages, zoals de eervolle ‘count Odo’ of de zachtaardige koningin ‘Richardis’ die elk hun eigen motieven hebben in het conflict.

The Siege of Paris speelt zich af in en rond Parijs, maar verwacht hier geen al te grootse en spectaculaire wereld. Waar de basisgame net iets té groot was, is deze wereld eigenlijk wat te klein en ook een pak minder sfeervol en imposant om naar te kijken. Opnieuw heb je de obligatoire bossen, bergen en kleine dorpjes die je al veel te vaak hebt gezien, maar ook Parijs zelf is wat teleurstellend. Erg uniek voelt de stad niet aan, want alle huizen zien er even depressief uit en alle kerken in de stad zijn nu eenmaal ordinaire kerken. Parijs wordt bovendien geteisterd door een rattenplaag die de bevolking ziek maakt, dus erg vrolijk word je er nu niet direct van. Assassin’s Creed kon ons in het verleden meestal verbazen met prachtige omgevingen, maar hier slaat de franchise de plank toch wat mis.

Ook op technisch vlak is deze uitbreiding niet helemaal volgens het verwachte niveau. Sommige animaties zijn wat houterig en tijdens grote epische vechtscènes, waar er toch wel enkele van zijn, kelderde onze framerate soms wel eens voor een paar seconden, terwijl we op de performance mode speelden die normaal gezien 60 fps belooft. Gelukkig kwam dit niet al té vaak voor, maar het haalt je toch wel even uit de ervaring. Op zijn technisch rapport scoort deze uitbreiding dus slechts middelmatig, maar gelukkig zijn er voldoende zaken die wél geslaagd zijn.

(Sluip)moorden zoals je wil

Waar deze uitbreiding wél goed scoort, is de enigszins ‘nieuwe’ richting die Valhalla uitgaat. Door het verhaal heen krijg je namelijk enkele ‘Infiltration Missions’ voorgeschoteld die eigenlijk radicaal ingaan tegen het erg brutale en agressieve karakter van de missies uit het basisspel. Jawel, The Siege of Paris keert terug naar de ‘stealthy roots’ van de franchise en laat je terug sluipmoorden… als je dat wil. Het principe van deze missies is namelijk simpel en efficiënt: je krijgt een doelwit, je krijgt een groot uitgestrekt gebied vol mogelijkheden en de game laat je vrij om zelf een weg naar succes te zoeken. Komt dit je bekend voor? Dat kan, want Assassin’s Creed: Unity deed dit al eerder met hun “Black Box” missies, die toen een succes bleken te zijn. ‘Tijd om dat kunstje even over te doen’, moet Ubisoft gedacht hebben en wonderwel blijkt het nog te werken ook!

Deze infiltratiemissies zijn hét hoogtepunt van de uitbreiding en tegelijk ook van Valhalla als geheel. Dit vooral omdat we ons eindelijk nog eens als een echte assassijn konden gedragen. Tuurlijk kan je lekker agressief iedereen afslachten, maar je wordt eigenlijk aangeraden om een meer rustige aanpak te hanteren. Zo zijn er verschillende personages die je onderweg immers interessante info kunnen verschaffen. Een bepaalde burcht kan zo ‘toevallig’ een geheime ingang hebben waar beroepssmokkelaars uiteraard kennis van hebben en een gesprekje met deze figuren kan jou deze cruciale info verschaffen. Met de correcte info speel je ook speciale ‘assassinations’ vrij. We houden de precieze info hierover geheim om de ervaring niet te verpesten, maar ze zijn de extra inspanning zeker wel waard.

Ratten en ‘la Résistance’

Naast het hoofdverhaal en de grote sluipmoorden, is er uiteraard nog heel wat te beleven op Frankische grond. Een notabele ‘nieuwe’ toevoeging zijn de ‘Rebel Missions’, oftewel missies die je uitvoert voor het verzet dat de macht van koning Charles wil afzwakken. Erg spectaculair zijn deze dingen niet, denk hierbij aan ‘vermoord doelwit X, steel item Y, …’ Je wordt hierbij bijgestaan door enkele verzetsstrijders en afhankelijk van je resultaat word je beloond met geld. Hiermee kan je dan nieuwe runes, nieuwe wapens en nieuwe uitrusting kopen, maar ook upgrades voor je verzetsstrijders. De Reaper outfit – inclusief sikkel – is bijvoorbeeld een leuke en modieuze toevoeging die je ook nog eens voordelen geeft bij stealth kills, wat perfect aansluit bij de eerder genoemde infiltraties.

Door de verschillende ondergrondse (riool)gangen van Parijs heen kan je bovendien nog een toevoeging vinden in de vorm van enkele creepy knaagdieren: ratten. Eivor krijgt het geregeld aan de stok met zwermen ratten, wat een interessante nieuwe mechanic aan het spel toevoegt. Ratten kan je namelijk niet doden, enkel tijdelijk afschrikken of wegjagen via rioolroosters, waardoor je vaak ruimtelijke puzzels moet oplossen onder tijdsdruk. Sommige van deze puzzels zijn geslaagd, maar we merkten soms toch wel wat frustratie op bij deze beestjes. Een beet van een rat is snel gebeurd en onderbreekt bovendien je aanvallen. Als ondergrondse gangetjes niet zo jouw ding zijn, kan je gelukkig ook heel wat in de buitenlucht beleven. De gebruikelijke zijactiviteiten uit de basisgame zijn namelijk ook hier weer van de partij, ditmaal inclusief de lollige zijmissies die de vorige uitbreiding jammer genoeg miste.

In ware Assassin’s Creed stijl wordt hierbij uiteraard een nieuwe mysterieuze organisatie geïntroduceerd: de Bellatores Dei. Vreemd genoeg verdwijnt deze plotlijn echter al snel naar de achtergrond, waar die het grootste deel van de uitbreiding ook gewoon blijft. De toevoeging van de Bellatores Dei voelt hier eerder aan als een soort aperitiefje voor wat Ubisoft nog zoal op ons zal gooien in de toekomst. Ditmaal is er dus, in tegenstelling tot de basisgame en Wrath of the Druids, geen lange lijst met doelwitten die je moet zien te vinden door middel van verborgen hints, maar jammer vonden we dat niet. The Siege of Paris heeft zeker en vast genoeg content te bieden, dus het voelde verfrissend aan om eens niet te moeten jagen op allerlei leden van één of andere sekte.

Conclusie

We waren ietwat ontgoocheld na het spelen van Wrath of the Druids, maar Ubisoft heeft met The Siege of Paris bewezen dat ze wel degelijk goede Assassin’s Creed content kunnen maken. Alhoewel ze per definitie niet nieuw zijn, voelen de infiltratiemissies wel degelijk nieuw, leuk en verfrissend aan. Het narratieve kader waarin deze missies voorkomen, is bovendien opnieuw geslaagd, waar Ubisoft ook pluspunten voor verdient. Het is dan ook jammer dat de gamewereld ditmaal erg inspiratieloos aanvoelt en gewoon vergeetbaar is. Houterige animaties en sporadische framedrops trekken de kwaliteit van het geheel ook wat naar beneden. The Siege of Paris heeft dus zijn gebreken, maar biedt fans wel hoop dat de franchise wel degelijk origineel uit de hoek kan komen. We zijn alleszins benieuwd te ontdekken wat Ubisoft in het komende jaar nog zoal in petto heeft voor Eivor en co.