Review | Sniper Elite 5

Review | Sniper Elite 5 – Het is nooit leuk als een game waar je erg naar uit hebt gekeken, toch een teleurstelling blijkt te zijn. Hier waren we een beetje bang voor met Sniper Elite 5. De serie weet met elk deel weer een leuke ervaring voor te schotelen en daardoor gingen we er vanuit dat dit met nummer vijf niet anders zou zijn. Een vroege speelsessie met de game van Rebellion deed ons echter twijfelen. Het spel leek weinig vernieuwing te brengen en het level wat we speelden was ook niet echt om over naar huis te schrijven. We begonnen dan ook met samengeknepen billen aan de review van Sniper Elite 5 in de hoop dat de volledige game een betere ervaring zou presenteren.

Fuck het verhaal, spelen maar!

De Sniper Elite-reeks is een succesvolle franchise, maar het staat niet bekend om diens verhaallijn. In alle delen stelt het verhaal niet erg veel voor, want het komt er voornamelijk op neer dat er een ‘uber bad guy’ of gevaarlijk nieuw project is, dat jij moet uitschakelen. Met deeltje vijf is dat niet anders. Ditmaal hebben de Duitsers ‘Operation Kraken’ op poten gezet, wat naar eigen zeggen de oorlog compleet zal veranderen. Jij moet erachter zien te komen wat dit project is en zorgen dat dit niet van de grond komt. Je hoeft geen spanning of verrassende plottwists te verwachten in het verhaal, want net als in alle eerdere delen speelt dit een secundaire rol. De serie wil de spelers namelijk liever boeien met zijn gameplay.

Vertrouwde formule

Net als voorheen weet Sniper Elite 5 met zijn gameplay een leuke speelervaring voor te schotelen. Ditmaal krijg je acht missies te spelen, die elk in een andere omgeving plaatsvinden. Elke missie brengt een aantal opdrachten met zich mee die je moet voltooien en ook kun je wat zijmissies tegenkomen. Dit laatste gebeurt op een hele organische manier, namelijk door gesprekken af te luisteren en informatie te vinden in bezette gebieden. De dingen die je moet doen variëren van het ombrengen van een specifiek doelwit tot het vergaren van geheime informatie. De variatie hierin is prima, dus je bent nooit constant met hetzelfde bezig.

Het ‘snipen’ zelf, toch wel een belangrijk onderdeel, werkt gewoon prima. Je hebt te allen tijde de volledige controle over je geweer en dat zorgt er voor dat als je mis schiet, het echt jouw fout is geweest. Raak je wel het doel, dan schakelt de game zeer regelmatig over naar de beroemde ‘killcam’. Hierbij zie je dan zeer gedetailleerd hoeveel destructie je kogel aanricht in het menselijke lichaam. Wat dit betreft is er weinig veranderd ten opzichte van het vorige deel. Ja, de organen en dergelijke worden gedetailleerder weergegeven, maar daar blijft het verder bij. Dat is op zich niet erg, want de killcam geeft je nog steeds een heerlijk voldaan gevoel, helemaal als je van grote afstand iemand raakt. Het enige wat we wel in toekomstige delen zouden willen zien, is dat je het gezicht van je slachtoffer ziet vertrekken als hij wordt geraakt. Dit zie je namelijk wel gebeuren als je de vijand wurgt, maar niet bij een goed gemikt schot wat dus extra opvalt bij een ‘killcam aanval’.

Het uitschakelen van de vijand en het volbrengen van de missies doe je in erg interessante levels. De omgevingen zijn zeer gevarieerd en hebben verschillende looproutes. Ze nodigen je daardoor uit om elke meter te onderzoeken, zodat je de beste plek kunt vinden om met je sluipschuttersgeweer te schieten of om geheime locaties te ontdekken. Tevens zijn er manieren te vinden om het geluid van je schoten te verbloemen, waardoor de vijand niet kan waarnemen waar vandaan geschoten wordt. Er is echter één level dat er tussenuit springt, alleen niet op een positieve manier en dat is de tweede missie. Dit is een zeer compacte omgeving, die ook nog vrij simpel qua opzet is. Hierdoor zijn je mogelijkheden in hoe je de missie wilt aanpakken vrij beperkt, wat afsteekt tegen de rest. Gelukkig weten de andere zeven levels dat meer dan goed te maken.

De volgende stap

Om Sniper Elite 5 niet teveel op deel vier te laten lijken, heeft het hoofdpersonage nu de mogelijkheid om ziplines te gebruiken en te klimmen. Zie je bijvoorbeeld klimop groeien tegen een muur, dan kan je dat gebruiken om letterlijk hogerop te komen. Dit is niet een supergrote verbetering, het komt de flow van de game wel ten goede. Je hoeft daardoor namelijk minder om te lopen, want je kan nu regelmatig ergens overheen en dat kan aardig wat tijd schelen. Rebellion heeft daarnaast ook de skilltree uitgebreid. Je hebt in totaal 36 verschillende skills/perks waaruit je kan kiezen, maar eigenlijk zijn er maar twee die je echt wilt hebben. Dat zijn mogelijkheden die het gebied van je ‘focus’ vergroten en de mogelijkheid dat je vijanden ook door een muur heen kunt zien.

De andere skills/perks bestaan zoal uit meer van een bepaalde munitie verkrijgen of meer levensenergie. Dit zijn dingen die je niet nodig hebt, want je hebt hier al genoeg van. Het zit er dus een beetje voor spek en bonen in. Dat is echter niet het geval met de mogelijkheid om je wapens uit te bouwen. Deze kun je namelijk van heel veel ‘attachments’ voorzien, zoals geluidsdempers en nieuwe lopen, zodat je jouw ideale geweer kunt creëren. Zo kan je bijvoorbeeld een schietijzer krachtiger maken, maar dan laadt deze langzamer of juist andersom. Het is dus zaak om voor jou persoonlijk de beste build samen te stellen, waartoe je diverse mogelijkheden krijgt.

Om Sniper Elite 5 op het gebied van graphics beter te maken dan z’n voorganger, heeft Rebellion gekozen om de omgevingen, wapens, voertuigen en dergelijke zo authentiek mogelijk na te maken. Om dit te realiseren heeft Rebellion duizenden foto’s gemaakt van diens real-life tegenhangers, om dit weer naar de game te vertalen. Deze aanpak heeft zijn vruchten afgeworpen, want het nieuwste deel in de Sniper Elite-serie ziet er erg netjes uit. Alles wordt zeer gedetailleerd weergegeven in een resolutie die tot 4K gaat, terwijl de iets tekenfilm-achtige stijl van de serie behouden blijft. Ook qua animaties valt er niets te klagen, want dat heeft men eveneens prima voor elkaar. De grafische immersie wordt alleen wel iets verbroken als je echt close-up een object bekijkt, want dan blijkt de resolutie van de textures toch niet hoog genoeg te zijn en wordt het blokkerig. Gelukkig betreft het hoogstens 1% van de game dat je dingen in close-up zult zien, dus is de impact van deze imperfectie is erg klein.

Wat de immersie wel wat meer breekt is de AI van de vijanden. Die wil af en toe wat steekjes laten vallen. Zo kan je achter een doos schuilen waar je hoofd bovenuit steekt en dan word je niet gezien, terwijl de vijand nog geen vijf meter van je af staat. Je kan ook af en toe iemand als een kip zonder kop heen en weer zien rennen, en een soldaat die tegen een muur blijft aanlopen is ook niet ondenkbaar. Als de AI zijn werk wel doet, dan is het nog steeds niet heel sterk, want echt slimme tactieken zal je je vijanden niet zien gebruiken, maar het is in ieder geval voldoende om de game spannend te houden. Wat wel heel sterk is, is de framerate. Het spel draait namelijk op 60fps en behoudt deze framerate constant, wat voor een prettig en rustig lopend beeld zorgt.

Meer plezier met meer

Ben je klaar met de singleplayer, dan zijn er nog de multiplayer mogelijkheden, waar we in ieder geval geen last van lag of connectie problemen hadden. Je kan de singleplayer in coöp spelen, wat voor een erg leuke extra laag zorgt, doordat je nieuwe tactieken kunt gebruiken vanwege het feit je nu met z’n tweeën bent. In de modus ‘Invasion’ kan je de campagne van iemand anders binnenvallen en dan de rol van Duitse sluipschutter aannemen. Dit is best aardig om af en toe te spelen, maar is minder leuk wanneer je toestemming hebt gegeven dat anderen jouw game binnen kunnen vallen. Het kan dan snel vervelend worden, want je wilt op den duur gewoon verder met de campagne. Dit in plaats van dat je alleen maar bezig bent om de indringer van kant te maken. Je zal hierdoor dan ook snel de ‘Invasion’ mogelijkheid uitzetten, zodat je je op de campagne kunt richten.

Dan zijn er nog de online PvP modi. Te beginnen met drie Deathmatch opties, waarin je alleen, met een team van hooguit acht spelers of een squad van vier man tegen anderen strijdt. De ‘sniper’ multiplayer modus is ‘No Cross’. Hierin strijden twee teams tegen elkaar op een map waar een onzichtbare muur tussen zit, waardoor je elkaar niet te dicht kan naderen. Deze modus is dus speciaal bedoeld voor het schieten met een sluipschuttersgeweer. Maar welke PvP-modus je ook speelt, het stijgt niet boven de middenmoot uit. No Cross komt het slechtste uit de bus, omdat het op elkaar schieten vanop grote afstand simpelweg niet zo leuk is. Je bent de meeste tijd kwijt aan het zoeken van de vijand en dat gaat snel vervelen. Als laatste is er nog de PvE-modus ‘Survival Mode’, wat gewoon een Horde modus is. Je krijgt dus ‘waves’ van vijanden voor je kiezen en jij moet bepaalde objecten verdedigen. Niet bijzonder, maar wel een aardige extra en je kunt deze modus ook nog alleen spelen als je dat wilt.

Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.