Review | Isonzo

Review | Isonzo – In één van Battlefield 1’s oorlogsverhalen kropen we al kort in de huid van een Italiaanse soldaat die de Alpen afschuimde om het Austro-Hongaarse leger het leven zuur te maken. DICE maakte er een waar spektakelstuk van, waarbij je gehuld in een experimenteel stalen harnas als een volleerde Iron Man over het slagveld struinde, terwijl je met een zwaar machinegeweer de ene vijand na de andere een kopje kleiner maakte. Spectaculair? Ongetwijfeld. Leuk om te spelen? Uiteraard. Een historisch correcte weergave van een doorsnee slag tijdens de Eerste Wereldoorlog? Wel… niet echt. Nu was je daar bij Battlefield 1 sowieso al voor aan het verkeerde adres. Wie liever een iets authentiekere virtuele versie van het Italiaanse front tussen 1915 en 1917 voorgeschoteld krijgt, kan zich aan Isonzo wagen, de nieuwe Eerste Wereldoorlog game van Blackmill Games.

Waar de adelaars durven…

Na Verdun en Tannenberg is Isonzo de derde game van Blackmill die zich afspeelt tijdens de Grote Oorlog, het conflict dat zogezegd alle andere conflicten voorgoed naar het verleden had moeten verbannen. Uiteraard is dat even anders gelopen, maar het neemt niet weg dat de Eerste Wereldoorlog nog steeds tot de verbeelding spreekt. Verdun positioneerde spelers aan het Franse westfront, Tannenberg stuurde ze naar de linies in het oosten en Isonzo gaat kijken hoe het er in het zuiden aan toe ging, waar het Italiaanse leger een beenharde strijd uitvocht tegen de Austro-Hongaarse vijand. Net als in Tannenberg is het ook in Isonzo de verandering van locatie die de voornaamste trekpleister vormt. Je wordt voor de leeuwen geworpen in de Italiaanse Alpen, waar torenhoge bergen overal je zicht belemmeren én bovendien een uitstekend uitkijkpunt vormen voor vriend of vijand.

Deze graad van verticaliteit vormt meteen het voornaamste verschil tussen Isonzo en zijn voorgangers. Je wordt nog steeds met je hoofd vooruit ondergedompeld in de modder, moet je zonder tetanusprik een weg worstelen door kilometers prikkeldraad én krijgt om de haverklap een granaat met mosterdgas of een andere ongoddelijke substantie op je hersenpan. Dit keer dien je echter ook rekening te houden met de hoogteverschillen op het slagveld, die voor een niet te onderschatten voor- of nadeel kunnen zorgen. Bestormingen verlopen doorgaans bergop, waardoor het hoofd bieden aan een knus ingenestelde verdedigingslinie soms helemaal onbegonnen werk lijkt. Op zulke momenten, wanneer je golf na golf aan medesoldaten naast je hulpeloos ziet neergemaaid worden, benadert Isonzo het gevoel van zinloze wanhoop dat Blackmill Games zo graag wil emuleren.

…en de berggeiten dansen

Wat gameplay betreft, houdt de game het vooral bij wat we al kennen uit Verdun en Tannenberg. Dit betekent dat Isonzo nog steeds niet de vlotst spelende shooter op de markt is. Je personage gaat langzaam vooruit, letterlijk gebukt onder het gewicht van zijn zware wapenuitrusting, en mikken kost tijd. Wel zo realistisch uiteraard, maar het maakt deze reeks games over de Eerste Wereldoorlog niet bepaald toegankelijk. Wanneer je als verdediger een strategisch gunstige positie hebt weten in te nemen van waaruit je rustig de vijand onder vuur kan nemen, zal het voor heel wat voldoening zorgen om de ene na de andere aanvaller een ticketje richting eeuwige jachtvelden te bezorgen. Omgekeerd kan de logge gameplay ook tot frustratie leiden. Bijvoorbeeld wanneer je uit het niets in een gifgroene gaswolk terechtkomt en met lede ogen moet toezien hoe je soldaat te traag zijn gasmasker opzet.

De game is dus traag, maar dat hadden we je na de vorige delen ook zonder speeluren kunnen vertellen. De nieuwe modus van dienst is een offensieve modus, waarin je… eigenlijk gewoon hetzelfde doet als wat we reeds van de reeks gewend zijn. De aanvallers trachten posities van de verdedigers in te nemen; de verdedigers proberen dit te voorkomen. Cliché, maar het wordt met recht en rede een succesformule genoemd. Als beide legers aan elkaar gewaagd zijn, zal Isonzo in ieder geval voor heel wat spanning in de huiskamers zorgen. Op pc kunnen maximum 48 spelers elkaar naar het leven staan; op de Xbox en PlayStation consoles zijn dat er slechts 40. Dit aantal is wat ons betreft prima. De maps zijn groot genoeg om je het gevoel te geven dat je écht in Italië rondloopt, maar ook weer niet zo groot dat het meer dan enkele minuten duurt om tegen een vijand aan te lopen.

Zoals het een goede multiplayershooter betaamt, kan je jezelf ook in Isonzo verschillende spelersrollen aanmeten. Hiervan springt de sluipschutter meteen in het oog. De Alpen lenen zich immers net iets beter tot sniperperikelen als een platgeschoten weiland in Frankrijk. Daarnaast heb je ook ingenieurs, die het slagveld naar hun hand kunnen zetten door barricades te bouwen, extra prikkeldraad uit te rollen en zelfs spawnpunten in het leven te roepen – die uiteraard door vijandige handen weer vernield kunnen worden. De officier is eveneens het vermelden waard. Deze leidinggevende figuur kan vanop een vaste locatie lucht- of artillerieaanvallen inzetten, om een aanval extra kracht bij te zetten. Het feit dat je eigen troepen niet immuun zijn voor dit soort moves, geeft deze tactische opties een scherp randje. Je kan wel degelijk per ongeluk je eigen troepen vergassen… of juist opofferen.

Mama Mia

Je hoort het al: Isonzo heeft meer dan genoeg te bieden om shooterfans ettelijke uurtjes zoet te houden. Het is echter lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Over de beperkte toegankelijkheid van de gameplay hebben we het al gehad. Deze lijn kunnen we ook doortrekken naar de menu’s, die met hun overdaad aan klikwerk duidelijk gemaakt zijn met muis en toetsenbord in het achterhoofd. Met een controller durven je vingers wel eens in de knoop te geraken wanneer je snel een bepaalde tab probeert open te zetten. Daarnaast is het in Isonzo niet mogelijk om op voorhand een party op te starten. Je kan pas vrienden uitnodigen wanneer je reeds in een potje zit… een beslissing die vandaag de dag toch alle verbeelding tergt. Gebruiksvriendelijk is anders.

Op technisch vlak hebben we gelukkig minder opmerkingen. Isonzo speelt overwegend vlot aan 50 tot 60fps, de occasionele framedrop even buiten beschouwing gelaten. Ook wanneer alles rondom ons platgebombardeerd werd door een vernietigende artillerieaanval, moest de game amper aan speelbaarheid inboeten. Op grafisch vlak heeft Blackmill Games eveneens vooruitgang geboekt. De game ziet er prima uit in 4K, met enkele knappe vergezichten als kers op de taart – of beter gezegd: de spreekwoordelijke kogel in de sluipschuttersloop. Begrijp ons niet verkeerd: Isonzo zal nog steeds geen prijzen winnen, zeker als je het vergelijkt met de lat die door andere shooters soms wel erg hoog gelegd wordt. Maar wat we zien, mag er zeker zijn. Op auditief vlak hebben we overigens ook geen klachten. De muziek stuwt je vooruit en de wapens doen er alles aan om je mee te voeren naar een vervlogen tijd van oorlogsvoering.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.