Review | A Plague Tale Requiem – Asobo Studio heeft sinds zijn oprichting in 2002 aardig wat games gemaakt, maar wist met geen één daarvan écht te scoren. Toen de Franse ontwikkelaar in 2017 A Plague Tale: Innocence aankondigde werd daar niet speciaal naar uitgekeken. Toen deze titel in 2019 uitkwam werd het spel echter heel goed ontvangen door de pers en ook veel gamers waren positief verrast. Asobo Studio was natuurlijk erg blij met de erkenning en kondigde nadien een vervolg aan. Met A Plague Tale: Requiem komt er nu wel iets bij kijken wat bij diens voorganger minder aan de orde was: de verwachting van gamers. Dit zorgt voor extra druk bij de ontwikkelaar en de vraag is dan ook of ze hier goed mee om hebben kunnen gaan.

Een goede mix

Net als diens voorganger is A Plague Tale: Requiem een avonturen game, die gebruikmaakt van een derde persoon perspectief. Het spel schotelt een lineair avontuur voor, waarbij de verschillende omgevingen regelmatig groot genoeg zijn om daarin ook nog op verkenning uit te gaan. Uiteindelijk zal je je wel naar een vast punt moeten begeven om het verhaal verder voort te kunnen zetten. Het avontuur bestaat uit drie componenten: het verkennen van de omgeving, vechten of ongezien langs je vijanden komen en puzzels. Deze worden zo afgewisseld, dat er een goede mix ontstaat, waardoor je nooit teveel van hetzelfde aan het doen bent. De besturing is voor alle drie de hoofdonderdelen gemakkelijk te leren en geven je prima controle over wat je wilt doen.

Het bewonderen van de omgevingen is op zich een hele leuke en vaak indrukwekkende bezigheid. Asobo Studio wist met A Plague Tale: Innocence al een hele sfeervolle game voor te schotelen en doet dat met dit vervolg weer. Sterker nog, de ontwikkelaar doet er een schepje bovenop. Je krijgt hele vette set pieces voorgeschoteld in een beeldresolutie van 1440p, die zowel mooie rustgevende omgevingen als lugubere schouwspelen laten zien. De speelwereld is met uitermate grote zorg ontworpen en zit vol details. Elk aspect van wat er in de wereld van de game te zien is, is ook met uiterste precisie en aandacht geplaatst. De ontwikkelaar heeft zich dan ook nergens schuldig gemaakt aan simpel knip- en plakwerk. Het resultaat is dat de wereld van A Plague Tale: Requiem niet alleen een magisch, maar ook een zeer geloofwaardig geheel vormt.

Vechten of vluchten

Het vechten, dan wel ongezien langs vijanden komen, is een goede tegenhanger van het verkennen van de speelwereld. Hier worden je skills bij op de proef gesteld in plaats van dat je relaxed kunt spelen. Amicia heeft een katapult tot haar beschikking en je krijgt er al vrij snel een kruisboog bij. De munitie is echter zeer beperkt, dus je kunt niet als een gek om je heen knallen. Wel kan je gebruikmaken van alchemie. Daarmee kan je bijvoorbeeld pijlen maken om iets in brand te zetten of juist een bestaand vuur mee te blussen. Je hebt ook veel verschillende manieren om je vijanden om de tuin te leiden of te verslaan. Dit maakt het vechten met vijanden of juist het ontwijken daarvan een leuk onderdeel van de gameplay. Wat hier ook bijzonder aan is, is dat je automatisch extra vaardigheden krijgt afhangend van hoe je speelt. Speel je het spel ‘stealthy’, dan krijg je meer skills die te maken hebben met stealth, zoals minder snel gezien worden. Ben je zoveel mogelijk dood en verderf aan het zaaien, dan krijg je meer vaardigheden om jezelf tot een grotere moordmachine te ontwikkelen. Heel tof.

De eerder genoemde alchemie is niet alleen voor gevechten bruikbaar, ook voor de puzzels die je tijdens het avontuur treft, is het regelmatig zeer handig. Zo moet je bijvoorbeeld geregeld door een zee van ratten zien te komen. Aangezien dit ongedierte bang is voor vuur, is het aansteken van aanwezige haarden – ook al zijn deze op afstand van jou – door middel van alchemie een goede manier om een vrij pad te creëren. Er zijn ook puzzels waarbij je op het eerste gezicht op een onbereikbare plek moet zien te komen. Dit kun je alsnog bewerkstelligen door bijvoorbeeld vaststaande kranen te gebruiken die normaliter voor zware vracht zijn bedoeld, waarmee je dan een pad voor jezelf kunt maken. Je zult dus de omgevingen moeten manipuleren met de middelen die je aangereikt krijgt, zodat je na het puzzelen je pad kunt vervolgen.

Voor al de puzzels geldt dat ze niet moeilijk zijn, maar ze zorgen wel voor variatie. Wat een beetje jammer is, is dat de game ook gebruikmaakt van oude mechanieken, die vrij vaak blijven terugkeren. Hierbij kan je denken aan achtervolgingsscènes, waarbij je van of naar het scherm toeloopt of momenten waarop je je door smalle kieren van rotsen of andere objecten moet wurmen, waarbij de camera inzoomt, alsook quick time events. Doordat dit soort gameplay aspecten regelmatig terugkeren, roept dat het gevoel op dat de ontwikkelaar soms een beetje door z’n ideeën heen was. Dit is jammer, want het steekt zo af tegen de rest.

Een kleine tegenslag

Wat de game ook heel af en toe wat verstoort zijn sommige reflecties. Hiervoor wordt een combinatie van ‘screen space reflections’ en ‘cube maps’ gebruikt. SSR wordt gebruikt als er wat gespiegeld moet worden wat daadwerkelijk in beeld is. Dit gaat over in cube maps als SSR verdwijnt. Heel af en toe worden er cube maps gebruikt die er gewoon niet uitzien. Deze lijken totaal niet op wat gereflecteerd moet worden. Het lijkt er een beetje op dat dit ‘place holders’ zijn, die over het hoofd zijn gezien bij de eindcontrole en daardoor niet zijn aangepast. Toegegeven, het zijn er niet veel, maar het valt erg op. Wat gelukkig wel degelijk voor elkaar is, is de framerate. De game mikt op 30fps of 40fps als je 120Hz ondersteuning aan hebt staan en een tv hebt die dit ondersteunt en is het merendeel van de tijd ook stabiel. Alleen als er hele grote aantallen ratten op het scherm zijn, wil de framerate ietsje naar beneden gaan, maar storend is het niet.

Een andere, maar geloofwaardige wereld

Wat ook erg goed uit de verf komt zijn de verschillende personages. Dit geldt niet alleen voor de hoofdrolspelers, maar voor elk figuur dat je tijdens je avontuur tegenkomt. Ze komen uiterst geloofwaardig over en dat sluit dan ook perfect aan op de wereld waarin je je begeeft. De voice-acting en dialogen zijn bovendien van een hoog niveau, waardoor je helemaal in de game gezogen wordt. En zelfs de ratten maken regelmatig indruk. Doordat de game alleen op de current-gen consoles (en pc) uitkomt, kunnen er veel meer ratten op het scherm getoond worden dan in het eerste deel. Dit zorgt soms voor (letterlijk) ware golven van dit ongedierte en dat is een machtig schouwspel.

De geloofwaardige personages, geweldige totale sfeer en toffe gameplay worden ook nog eens versterkt door het verhaal zelf. De zoektocht zorgt ervoor dat alle soorten emoties (verdriet, blijdschap en medeleven) bij de speler worden opgeroepen en je helemaal meeleeft met de broer en zus. De speciale band tussen de twee kinderen kun je gewoon voelen. Het verhaal wordt langzaamaan opgebouwd, maar verliest nergens aan kracht. Je wil dan ook blijven spelen, want je wilt weten wat Amicia en Hugo te wachten staat. Asobo Studio liet al voor de release van A Plague Tale: Requiem weten dat er geen ‘filler content’ in de game zal zitten en dat is inderdaad het geval. Nergens kakt het verhaal in of krijg je het gevoel dat je iets aan het doen bent wat als opvulling aanvoelt.

Het complete plaatje

Wat nog een speciale vermelding waard is, is de muziek. A Plague Tale: Requiem weet met zijn muziekstukken het totale plaatje compleet te maken. Alleen al de keuze van instrumenten die ten gehore worden gebracht, passen perfect bij de tijd waarin de game zich afspeelt. De klanken die worden geproduceerd zijn verschrikkelijk mooi en zorgen ervoor dat de game nog meer indruk maakt. De muziek is meer aanwezig als dat nodig is en weet iets naar de achtergrond te trekken als een scene hier om vraagt. De muziek van A Plague Tale: Requiem is waarschijnlijk één van de betere die je dit jaar op dit gebied te horen zal krijgen.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.

Noot van de redactie: In een eerdere versie van deze review stond dat de framerate 60fps was. Dit blijkt niet correct te zijn, we hebben de review gecorrigeerd naar correcte informatie. Dit verandert verder niets aan het uiteindelijke cijfer of onze inhoudelijke bevindingen.

Conclusie

A Plague Tale: Requiem is een waardig vervolg op A Plague Tale: Innocence en weet deze zelfs te overtreffen. De sterke punten van de eerste game zijn in het vervolg nog beter uitgewerkt en hierdoor is de totale sfeer van de game echt geweldig, aangevuld door geweldige muziekstukken. Alle personages en omgevingen zijn zeer geloofwaardig en de gameplay biedt een goede mix van onderdelen. Je krijgt dan ook nooit het idee dat je constant hetzelfde aan het doen bent. Wel is het jammer dat sommige (oude) gameplay mechanieken te veel gebruikt worden, wat afsteekt tegen de rest van het spel. Toch zal dit de pret niet drukken, want je wilt maar al te graag weten wat Amicia en Hugo allemaal te wachten staan.

Pluspunten

  • Geweldige set pieces
  • Toffe en geloofwaardige personages
  • Sfeer verhogende muziekstukken
  • Goede mix van gameplay
  • De band tussen broer en zus is voelbaar
  • Prima voice-acting en dialogen

Minpunten

  • Klein aantal reflecties zijn erg slecht
  • Herhaling van oude mechanieken

8.5