Review | Evil West – Jesse Rentier heeft alles om het te maken in het Wilde Westen. Een ruige look, inclusief woekerende baard en een outfit waar Clint Eastwood zijn rechterarm voor zou geven. Vaardigheden met schietijzer én bokshandschoen die James Bond, Jason Bourne én Lucky Luke genadeloos het vuur aan de schenen zouden leggen. Én een vechtersbaasattitude die zelfs veteranen van het Amerikaanse gevangeniswezen angst zou inboezemen. Met Jesse Rentier valt niet te sollen. Als hij in het echte Wilde Westen had rondgelopen, deed hij dat ongetwijfeld als koning van het dorre landschap. Hij doet het echter als hoofdpersoon van Evil West, waarin bandieten en ander gespuis plaats hebben moeten maken voor een nieuwe, sterkere vijand: een bloeddorstig ras vampiers dat een ernstige bedreiging vormt voor de mens. Het resultaat is een pretentieloze actiegame van het soort dat we méér willen zien.

Vampierenjacht

Vergeet Twilight en zijn vrolijk in het zonlicht twinkelende staarvampiers. Vergeet ook Dracula, met zijn absoluut onweerstaanbare verleidingsmoves. De vampiers in Evil West zijn van het smerigste soort dat je je kan indenken. IJzersterk, zeker in groep. Monsterlijk in uiterlijk én karakter. Bijgestaan door menselijke bondgenoten (die hopen om ook zelf ooit van het eeuwige leven te mogen proeven) en ander ongedierte dat door de prairies en canyons van de Verenigde Staten dwaalt. Genoeg redenen voor de menselijke Amerikanen om zich ernstig zorgen te maken dus. Zij hebben ondertussen het Rentier Instituut opgericht, een organisatie die zich puur toespitst op het opsporen en uitschakelen van vampiers. Jesse is de zoon van de huidige baas en komt samen met zijn partner Edgar Gravenor – die eigenlijk met pensioen hoort te zijn – een dodelijke samenzwering van de bloedzuigers op het spoor.

Evil West kiest op verhaalvlak schaamteloos voor de B-film route en alle cheesy oneliners, over-the-top scenario’s en andere onzin die daarbij komt kijken. Alleen is het wel een goede B-film, die duidelijk met liefde voor zowel het western- als het horrorgenre gemaakt is en bovendien ook een pak meer diepgang kent dan je zou verwachten. Evil West had immers genoeg gehad aan zijn premisse om bij een bepaald publiek interesse te wekken. Ontwikkelaar Flying Wild Hog is echter niet snel tevreden en heeft een hele mythologie rond zijn Rentier Instituut en vampiers opgebouwd, die je als speler langzaam maar zeker bij elkaar puzzelt door documenten te verzamelen en interacties tussen randpersonages in je op te nemen. Het resultaat is een game waarvan het (aan de oppervlakte eerder onnozele) plot verrassend veel diepgang kent. Geloof het of niet, Evil West wist ons van begin tot einde aan het scherm te kluisteren.

Knokken in stijl

We vermoeden dat het woord ‘pretentieloos’ is uitgevonden met titels als Evil West in het achterhoofd. De game is immers een onvervalst actiefestijn, waarin het bloed vanaf de eerste seconden over het scherm druipt en monsterlijke ledematen met de regelmaat van de klok alle kanten op geslingerd worden. Verwacht geen onderhuidse spanning, geduldig opgebouwde jumpscares of andere taferelen die je doorgaans in moderne horrorgames terugvindt. In Evil West moet er old-school geknokt worden, zestien hoofdstukken lang, tot je erbij neervalt. Denk DOOM, maar dan vanuit de derde persoon en met Mars ingeruild voor de dorre vlaktes van het Wilde Westen. Gelukkig heeft Flying Wild Hog zijn game een verrassend uitgebreid vechtsysteem aangemeten, dat spelers een hele hoop opties aanreikt en hen vervolgens ook verplicht om die te gebruiken. Het resultaat is behoorlijk uitdagend.

Van dichtbij timmer je met je vuisten op elke lelijke tronie die je voortgang tracht te beletten. Een bijzondere stalen handschoen met elektrische eigenschappen staat je hierin bij. Deze stelt je in staat om vijanden tijdelijk te verlammen, een onmisbare vaardigheid als je grote groepen tegenstanders tegelijk moet zien te bedwingen. Vanop afstand is Jesse Rentier met zijn trouwe revolver en jachtgeweer eveneens een taaie klant. Zelf mikken is mogelijk, maar ook lastiger dan het zou moeten zijn dankzij het iets te agressieve auto-aim systeem, dat het bijvoorbeeld moeilijk maakt om je wapen op een ton dynamiet te richten wanneer er een andere vijand in de buurt staat. Het is echter een geval van geven en nemen. Sommige vijanden laten op specifieke momenten hun zwakke plek zien. Als je dan snel genoeg je auto-aim gebruikt, kan je hen met een druk op de knop erg veel schade toebrengen.

Zo teren confrontaties al snel eerder op een bepaald ritme dan op precisie, wat Evil West een onmiskenbare eigen identiteit toedicht. Het lijkt misschien gemakkelijk om met één knop snel vijanden te kunnen uitschakelen, maar dat is het allerminst – zeker wanneer veel tegenstanders tegelijk het scherm (ont)sieren, een situatie die in Evil West schering en inslag is. De vijanden arriveren ook in alle vormen en maten. Logge kolossen die vernietigend uithalen met bijlen of schilden, vliegend gespuis dat je vanop afstand het vuur aan de schenen legt, creaturen die onder de grond kruipen en zo razendsnel verschillende uithoeken van het slagveld opzoeken… telkens als je denkt alles gezien te hebben, laat Flying Wild Hog weer een nieuw creatief hersenspinsel op je los. Gelukkig evolueert Jesse met nieuwe wapens, een geleidelijk vrij te spelen skilltree én perks mee, zodat het altijd een enigszins faire strijd blijft.

Hoe meer Jesses, hoe meer vreugd?

Tot dusver zijn we erg positief over Evil West. Er is zoals vaak echter ook een keerzijde aan de medaille. Evil West bevat bijvoorbeeld een coöpmodus die er duidelijk eerder in zit om een element te kunnen afvinken op een checklist met features dan omdat Flying Wild Hog effectief een multiplayer in hun game wilde steken. Split-screen blinkt uit door zijn afwezigheid en wie online met een vriend wil spelen, moet er rekening mee houden dat enkel de voortgang van de host opgeslagen blijft. Er is met andere woorden buiten het (kortstondige) plezier dat samenspel biedt geen enkele reden om als tweede speler je singleplayercampagne te verlaten; al wat je in je coöpsessie verdient, zal je achteraf opnieuw moeten vrijspelen. Evil West past zich ook op geen enkele manier op de toevoeging van een extra speler aan. Er zijn geen duo moves, het aantal vijanden blijft hetzelfde en je speelt zelfs gewoon allebei als exact hetzelfde personage.

Het Kleurrijke Westen

Evil West stuurt je kriskras door de Verenigde Staten, zodat je elk hoekje en gaatje van het Wilde Westen kan verkennen. Dit doe je in grotendeels lineaire levels, die zich mede door hun afwisselende kleurenpalet van elkaar weten te onderscheiden. Azijnpissers zullen detail missen, maar eigenlijk ziet het er best degelijk uit, in 4K als je de quality modus kiest en in 1080p als je voor performance opteert. Daar krijg je dan respectievelijk 30 en 60 frames per seconde voor in ruil, al moeten we daar meteen bij vermelden dat de game hier en daar dipjes vertoont in framerate. Nooit op écht storende wijze, maar ze zijn er wel. De screentearing en visuele glitches die regelmatig de kop opsteken hadden wat ons betreft ook achterwege mogen blijven. Op audiovlak hebben we geen klachten. Noch stemmenwerk noch soundtrack zal prijzen winnen, maar beide hebben genoeg troeven op zak om je te allen tijde in de game te houden.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox Series X|S, Xbox One en pc.

Conclusie

Evil West is een pretentieloze actiehorrorgame die bij vlagen verrassend diep uit de hoek komt. Het verhaal had zo tot een B-horrorfilm uit de jaren '80 kunnen behoren, maar dan met een tot in het kleinste detail uitgewerkte mythologie als achtergrond. Vechtersbazen zullen zich weten te vermaken met de combat, die talrijke opties biedt en een gevarieerd aanbod griezels om deze opties op uit te proberen. De overbodige coöpmodus en grafische tekortkomingen gooien een beetje roet in het eten - net als de overijverige auto-aim - maar als we eerlijk zijn, kunnen we ons hier eigenlijk niet te druk over maken. Evil West is gewoon uitermate fijn om te spelen, het soort rechttoe rechtaan actiegame dat tegenwoordig nog té weinig gemaakt wordt en daardoor een aangename terugkeer naar de gloriedagen van weleer vormt. Prima entertainment, dus. Graag meer van dit!

Pluspunten

  • Interessante mythologie
  • Diepgaand vechtsysteem
  • Gevarieerd aanbod vijanden
  • Kleurrijke levels
  • Hoog fungehalte

Minpunten

  • Agressieve auto-aim
  • Grafische glitches
  • Coöp was duidelijk geen prioriteit

8.0