Review | Forspoken – Er is intussen al veel gezegd en geschreven over Forspoken – voorheen bekend als ‘Project Athia’ – wat het nieuwste IP is uit de stallen van Square Enix. Door de extreme ‘Final Fantasy vibes’ die we kregen van de eerste trailer, waren velen initieel dan ook enorm enthousiast om in deze nieuwe wereld te duiken, maar enkele jaren later liggen de zaken wat anders: sommige trailers toonden wat ‘geforceerd cool’ taalgebruik en de demo die vrijgegeven werd, was euh… controversieel. ‘Don’t judge a book by its cover’ zou je zeggen en dus gingen wij de voorbije week met de volledige game aan de slag om te ontdekken hoe Forspoken nu precies is uitgedraaid.

Een uitstapje naar Athia

Maak kennis met Frey Holland, een jonge vrouw zonder vrienden of familie die moet zien te overleven in het hedendaagse New York. Ze raakt verstrikt in een wereld van criminaliteit en is dus ook geen onbekende bij het gerecht: geen al te beste leefomgeving dus. Dat alles verandert wanneer ze op een dag plots een vreemd licht ziet en haar nieuwsgierigheid de bovenhand neemt. Ze zoekt het licht op en wordt prompt door een vreemd portaal naar een andere wereld gekatapulteerd. Een retourtje zit er niet in, want het portaal sluit zich, waardoor Frey vast komt te zitten in deze nieuwe wereld die de naam ‘Athia’ draagt. Klinkt best spannend allemaal, maar Frey is allesbehalve enthousiast. Bovendien heeft Athia al betere dagen gekend, want het gaat gebukt onder de ‘Break’, een kwaadaardige mist die mens en dier transformeert in gevaarlijke creaturen. Geen droomvakantie dus…

Gelukkig is Frey niet alleen, want aan haar pols hangt plots een magische sprekende armband vast die ze de naam ‘Cuff’ geeft. Doordat Cuff letterlijk vasthangt aan Frey’s lichaam, worden de twee gedwongen om samen te werken en zo de harde wereld van Athia te overleven. Na een tijdje komen ze aan in de stad Cipal, een plek die wonderbaarlijk genoeg gespaard is gebleven van de Break en waar enkele overlevenden hun thuis hebben gevonden. Daar krijgt ze te horen dat Athia de verdoemenis in wordt geduwd door de zogenaamde ‘Tanta’s’: ooit waren ze wijze vrouwen die het land regeerden, maar iets heeft hen tot waanzin gedreven waardoor ze nu meedogenloos hard zijn geworden. Doordat Frey immuun blijkt te zijn tegen de Break, is zij de laatste hoop van Athia: zij en Cuff moeten het land doorkruisen om de kwaadaardige Tanta’s uit te schakelen en zo de wereld te redden!

Het algemene verhaal van Forspoken is dus best eenvoudig, maar wist wel te boeien. Jammer genoeg kent het wel een valse start: het eerste hoofdstuk (waar Frey nog in New York vertoeft) is tenenkrommend slecht. De scènes zijn awkward, de montage is rommelig en de acteerprestaties zijn zwak. Hierdoor maakt Forspoken initieel geen al te goede indruk, wat spelers kan afschrikken. Vrees echter niet: de kwaliteit wordt wel beter wanneer Frey in Athia aankomt en het eerste hoofdstuk duurt slechts een half uurtje. Eén van de grootste sterktes in het verhaal is de band tussen Cuff en Frey: beiden hebben een enorm uiteenlopende persoonlijkheid – Frey is de coole tiener die vloekt als een ketter en Cuff is de nette oude man – waardoor hun conversaties en botsingen best grappig zijn. Het overdreven coole en geforceerde imago van Frey vermindert ook naargelang de game vordert.

Abraca – f*cking – dabra!

Alhoewel Frey initieel niet zo blij is dat Cuff plots aan haar arm vasthangt, ontdekt ze al snel dat zijn aanwezigheid best wel voordelig voor haar is: Cuff is namelijk een magische armband, waardoor ze nu zelf allerlei spreuken kan afvuren. Deze spreuken vormen dan ook één van de grote pijlers van de gameplay in Forspoken en we bespraken de basis van het systeem en onze eerste indrukken al in onze preview. We waren toen al best enthousiast over de magische combat en zijn dit nu nog steeds. Het systeem is vlot en dynamisch, het voelt goed én het zorgt voor visueel spektakel. In totaal zijn er meer dan 100 verschillende spreuken waarmee je kan experimenteren en deze krijg je gaandeweg.

Spreuken zijn onderverdeeld in verschillende sets en deze speel je verhaalgebonden vrij. Zo heb je initieel enkel ‘purple magic’ tot je beschikking (met talloze spreuken van het aardelement), maar later volgen ook andere sets zoals ‘red magic’ (die je toegang geven tot vuurspreuken). Binnen een set speel je spreuken vrij door mana punten te investeren, die je kan verdienen door te stijgen in level of door ze te vinden in de open wereld. Het tempo waaraan je deze spreuken vrijspeelt, is bovendien best aangenaam. Je krijgt de tijd om te wennen aan één set, vooraleer je een nieuwe set krijgt, in tegenstelling tot de demo waar je direct een enorm overweldigende hoop spreuken kreeg zonder al te veel uitleg. Het combat systeem vraagt wel wat gewenning (schakelen tussen spreuken en sets vraagt ook vingervlugheid), maar het is heel leuk als je het tijd geeft.

Hardcore parkour

De tweede pijler van de gameplay in Forspoken is de zogenaamde ‘magische parkour’. Deze spreuken zijn bedoeld om snel en stijlvol de wereld te kunnen verkennen, alhoewel ze ook gebruikt worden om aanvallen te ontwijken tijdens gevechten. Je activeert dit door op het rondje op de DualSense controller te drukken, dus je kan snel en gemakkelijk schakelen tussen je parkour-modus en je normale tempo. Ook dit aspect is enorm geslaagd: het is een waar plezier om door Athia te racen met de gratie van een gazelle. Initieel kan je enkel snel lopen en beperkt klimmen, maar later speel je meerdere mogelijkheden vrij die het reizen door Athia nog makkelijker en leuker maken. Het reizen is dus best leuk, maar jammer genoeg kampt de wereld van Forspoken wel met een probleem.

Doordat je je (meestal) heel snel voortbeweegt, heeft het team achter Forspoken gekozen voor een enorm wijde en uitgestrekte wereld waar je doorheen moet rennen. Men is er echter niet in geslaagd om deze uitgestrekte wereld echt interessant te maken: je rent doorgaans langs rotsen, rotsen, rotsen en nog eens rotsen. Hier en daar kom je wel eens een verlaten kasteel of wat ruïnes tegen, maar weet je waaruit die gemaakt zijn? Juist ja: rotsen! Toegeven: doordat je telkens snel aan het rennen bent, valt dit niet zo hard op, maar als je even stilstaat en echt rond je kijkt, merk je al snel op dat het best eentonig is. Om dit enigszins te camoufleren, heb je wel enkele zijmissies en activiteiten die verspreid liggen door de wereld.

Deze activiteiten zijn niet echt slecht, maar tegelijk hadden we het gevoel dat we ze allemaal al eens eerder hebben gezien in andere openwereldgames. Torens die gescand moeten worden om de map te updaten, ‘time trials’, verborgen schatkisten, mini bosses, optionele dungeons, … je kent het wel. Wanneer je voor het eerst de wijde wereld intrekt, zijn ze best leuk om te ontdekken, maar na een tijdje zal je de herhaling beginnen te voelen. Ook zijmissies volgen dit stramien: leuk voor even, maar uiteindelijk komen ze allemaal wat op hetzelfde neer. Je krijgt wel handige bonussen of mana punten voor je moeite, dus deze activiteiten negeren is geen slim idee. Gelukkig heeft Forspoken een verslavend leuk combat systeem, wat het uitvoeren van deze zijmissies en activiteiten wat meer dragelijk maakt.

Technische ups en downs

Ook op audiovisueel vlak valt er nog wel wat te zeggen over Forspoken. We beginnen met een overwegend positief element: de audio, met als hoogtepunt de soundtrack. De muziek wordt verzorgd door componisten Bear McCreary (bekend van God of War: Ragnarök) en Garry Schyman (bekend van de BioShock trilogie) en beide heren leveren hier puik werk af. Ook over de prestaties van de stemacteurs zijn we grotendeels tevreden: vooral Ella Balinska en Jonathan Cake maken indruk als Frey en Cuff. De geforceerde voicelines van sommige NPC’s kunnen we dan echter wat minder waarderen, maar dit is nu geen groot probleem.

Visueel is Forspoken een mooie game om naar te kijken op verschillende gebieden: de algemene presentatie van de menu’s is gelikt, de effecten van de spreuken zorgen voor mooie beelden en de (character) designs zijn goed uitgewerkt. Echter konden sommige (gezichts)animaties beter uitgewerkt worden: sommige personages en handelingen ogen hierdoor wat vreemd en dat oogt niet zo best. Forspoken biedt hierbij verschillende grafische opties aan: een performance modus met 60fps en een 1440p-resolutie, een graphics modus met 30fps en een 4K-resolutie en de optie om ray tracing aan te zetten ten koste van de resolutie (meestal ergens tussen 1080p en 4K in). Die laatste twee kunnen overigens ook met een framerate van 40fps gespeeld worden, als je de 120Hz functie gebruikt.

De performance blijkt in de uiteindelijke game een stuk beter te lopen dan in de demo, want echt grote framedrops hebben we niet waargenomen, zowel bij de performance als bij de grafische modi (we speelden op een 120Hz display) niet. De performance is dus per definitie beter en ook de visuele effecten zijn er een stap op vooruitgegaan, want van grote issues is in de uiteindelijke game geen sprake meer. De ray tracing modus is dan weer een teleurstelling: de verbeterde lichteffecten zijn verwaarloosbaar, waardoor we deze modus niet kunnen aanbevelen. Gezien de gameplay het beste tot zijn recht komt als je heel snel schakelt tussen je spreuken, verkozen we de performance modus als onze ‘go-to’ optie, die nog steeds mooie visuals op je scherm tovert. Tijdens onze tijd met de game kwamen we slechts enkele kleine visuele bugs tegen, maar niets wat de ervaring kapot heeft gemaakt. Een leuke bonus is het gebruik van de DualSense controller: de verschillende spreuken voelen hierdoor unieker aan én je hebt de optie om de stem van Cuff uit de speakers van de controller te laten komen voor extra gezelligheid.

Gespeeld op: PS5.
Ook beschikbaar op: pc.

Conclusie

Forspoken is een game met verschillende gezichten: het algemene verhaal en de lore achter Athia zijn boeiend (dat verschrikkelijke eerste hoofdstuk even buiten beschouwing gelaten) en vooral de band tussen Frey en Cuff is hierbij een hoogtepunt. Ook de magische combat is een hoogtepunt: het is leuk om te experimenteren met de verschillende (sets van) spreuken en de algemene flow zit best goed. Dit geldt overigens ook voor de magische parkour moves, die heerlijk aanvoelen. Jammer genoeg is de wereld van Athia nu niet echt de meest innovatieve wereld: veel activiteiten komen telkens op hetzelfde neer en je hebt ze vast al eerder gezien in andere openwereldgames. Gelukkig is de game in het algemeen wel mooi om naar te kijken, alhoewel sommige (gezichts)animaties beter hadden gekund. Forspoken is dus een competent gemaakte game, die jammer genoeg iets te veel binnen de lijntjes van het genre kleurt.

Pluspunten

  • Verhaal en lore
  • Interacties tussen Frey en Cuff
  • Magische combat
  • Magische parkour
  • Visuele presentatie
  • Soundtrack

Minpunten

  • Eerste hoofdstuk
  • Weinig variatie in design van open wereld
  • Dertien-in-een-dozijn zijmissies en activiteiten
  • Sommige (gezichts)animaties

7.0