Special | Shin Megami Tensei V: Vengeance – Atlus heeft er een handje van om na een tijdje een heruitgave van hun games op de markt te brengen als een soort definitieve versie. De Persona-serie is hier een goed voorbeeld van met Persona 3 FES, Persona 4 Golden en Persona 5 Royale, wat allemaal uitgebreidere versies van de oorspronkelijke games zijn. Voor Shin Megami Tensei is dit niet vaste orde van de dag, maar extra content voor een ijzersterke RPG is vanzelfsprekend altijd welkom. En zo zijn er wel meer redenen waarom we blij mogen zijn met Shin Megami Tensei V: Vengeance
This is the end… But faster
Mocht je de oorspronkelijke Shin Megami Tensei V nooit hebben gespeeld, dan is dat allesbehalve een probleem. Shin Megami Tensei V: Vengeance geeft jou aan het begin van het avontuur namelijk een keuze. De schim van een meisje verschijnt voor je en wanneer jij jouw hand naar haar toereikt, vertelt een mysterieuze stem aan jou dat haar ziel niet mag bestaan. Je krijgt de optie om toch haar hand vast te pakken of haar te laten gaan. Ga je voor de eerste optie, dan zal jouw verhaal de Canon of Vengeance zijn wat de nieuwe verhaallijn is. Kies je voor optie twee, dan zal de Canon of Creation beginnen, wat hetzelfde verhaal is wat we al kennen uit de oorspronkelijke Shin Megami Tensei V. Voor nieuwelingen is de Canon of Creation dan ook de beste keuze.
Indien je de Canon of Creation ooit al hebt gespeeld op de Nintendo Switch, dan zullen de eerste uren in de Canon of Vengeance misschien een déjà-vu gevoel bij je oproepen, behalve één heel groot verschil: een jongedame genaamd Yoko Hiromine die zich ook vrij snel bij jouw party zal voegen. Het mag die eerste uren duidelijk worden dat Yoko een grote rol speelt in hetgeen wat zich gaat ontvouwen. Zonder elementen van het verhaal te verklappen durven we te stellen dat de Canon of Vengeance een van onze oorspronkelijke ‘klachten’ over Shin Megami Tensei V oplost. Het verhaal in deze canon heeft meer om handen dan het origineel en kent een lekkerder tempo, waardoor je veel minder het gevoel hebt dat je met filler-content bezig bent. Daarnaast verklaart de Canon of Vengeance ook veel dingen over de protagonist die we eerder nog niet wisten. Een goed begin voor deze definitieve versie dus.
Voor een moderner publiek
Inmiddels is de subserie Persona een grotere naam dan Shin Megami Tensei zelf, met een reden. De Persona-games zijn over het algemeen wat vriendelijker voor nieuwkomers in het JRPG-genre in tegenstelling tot de wat hardere aanpak die Shin Megami Tensei kent. Daar heeft Atlus goed op ingespeeld met Shin Megami Tensei V: Vengeance door de nodige wijzigingen aan te brengen. Zo hoef je niet meer op zoek naar save points in de wereld, je kan nu waar je ook bent jouw game opslaan. Ook kent deze heruitgave een auto-battle optie die we kennen uit de recente Persona-games. Dit is met name handig wanneer je door de wereld aan het backtracken bent en geen zin hebt om jouw waardevolle tijd te verspillen aan wat zwakkere demonen.
Dat wil niet zeggen dat we nu plots met een makkelijkere game te maken hebben. Veel dingen uit de oorspronkelijke release zijn behouden gebleven. Je zal nog steeds in sommige gebieden hordes aan vijanden treffen die daarbij ook snel weer respawnen. Als je dan in een wat pittiger gebied zit ben je in ieder geval blij dat je nu op ieder moment jouw spel kan opslaan. Shin Megami Tensei V: Vengeance kent daarnaast ook een ‘nieuw’ gebied in de vorm van Shinjuku, een bekende uit oudere Shin Megami Tensei-titels én Persona 5. Helemaal hetzelfde is het echter niet, want Shinjuku is enkel benaderbaar in de Netherworld wanneer je in de schoenen staat van Nahobino. In Shinjuku zijn ook wat nieuwe side-quests te vinden, maar die zijn helaas beperkt tot voornamelijk wat simpele fetch-quests. Het was leuk geweest als deze side-quests ook wat hadden bijgedragen aan het verhaal.
Forse upgrade
Gezien de ondergetekende nogal fan is van de Shin Megami Tensei-franchise heb ik ook een fysieke versie van Shin Megami Tensei V: Vengeance aangeschaft voor de Nintendo Switch. Deze hebben we ook nog even kort bekeken en onze conclusie daarover is kort, maar duidelijk: alle nieuwe content is vanzelfsprekend aanwezig, maar op het gebied van performance is er geen verschil met de oorspronkelijke release. Het is alleszins speelbaar, voornamelijk omdat het om een turn-based RPG gaat, maar we hadden eigenlijk gehoopt dat Atlus wat nieuwe trucjes had gevonden om de game op Nintendo’s console ook een aardige boost te geven. Helaas.
De reviewcode die we hebben ontvangen was echter voor de pc en, zoals te verwachten, is de performance daarop van een geheel andere aard. Shin Megami Tensei V: Vengeance draait als een zonnetje, wat tevens een goede voorbode is voor de consoles van Sony en Microsoft gezien die wat meer rekenkracht aan boord hebben. Waar de Nintendo Switch al moeite heeft om 30fps op 720p docked weer te geven, hebben wij op het door ons gebruikte systeem (Ryzen 7 5800X3D, 32GB RAM, Radeon 6900XT) alles direct op ultra gezet en hadden we een in steen gegrifte 144fps, het maximale wat de door ons gebruikte 1440p monitor aan kan. Haalden we de 144fps-cap eraf, dan ging onze framerate richting de 300fps.
Conclusie
Shin Megami Tensei V: Vengeance is de definitieve versie van Shin Megami Tensei V en dat merk je. De diverse quality-of-life verbeteringen die zijn doorgevoerd zoals altijd kunnen opslaan en de auto-battle functie maken dat de game wat vlotter aanvoelt en iets minder hardcore is. Bovendien is de Canon of Vengeance een uitstekende verhaallijn die wat ons betreft het origineel keihard overtreft. Als je allergisch bent voor middelmatige technische performance, biedt het uitkomst dat Vengeance geen Switch-exclusive meer is, maar voor alle relevante platformen is verschenen. Maar als de Nintendo Switch jouw enige gaming-device is en je hunkert naar een behoorlijk verbeterde Shin Megami Tensei V-ervaring mét een geheel nieuwe storyline, ook dan is Shin Megami Tensei V: Vengeance een prima aankoop.
