Review | Wanted: Dead

Review | Wanted: Dead – Geregeld zie je personen in de gamesindustrie naar een andere ontwikkelaar verhuizen of een eigen studio beginnen. Als iemand heeft meegewerkt aan een succesvolle titel en bij een andere ontwikkelaar aan een nieuwe game gaat werken, ontstaat er vreemd genoeg (vaak) gelijk een hoge verwachting voor het nieuwe spel waaraan ze dan werken. Dit is ook het geval met Wanted: Dead. Twee van de mensen die aan dit spel werken, hebben namelijk aan Ninja Gaiden en diens vervolg gewerkt. Dit wordt dan ook veelvuldig aangehaald door de nieuwe ontwikkelaar, waardoor er wordt gesuggereerd dat je van de nieuwe titel dezelfde kwaliteit kunt verwachten. Hierdoor legt Soleil wel meteen onnodig extra druk op zichzelf en dat is wellicht niet zo slim.

Eigen schuld

Dat Wanted: Dead sinds de aankondiging een bepaalde verwachting tracht te scheppen zit hem voornamelijk in de marketing. In de eerste trailer, op de website, in de communicatie en meer, worden continu games als Ninja Gaiden, Dead or Alive en Dead or Alive: Extreme aangehaald. Dit omdat de ontwikkelaars aan deze games hebben meegewerkt, wat dus een goede basis moet vormen voor de kwaliteit van Wanted: Dead. Althans, die illusie tracht men te creëren. Ga je echter goed kijken naar de korte gameplay beelden van de eerste trailer, dan zie je dat deze meer lijken op een andere titel waar dezelfde mensen ook aan hebben gewerkt, namelijk Devil’s Third. Eén van de slechtste games voor de Nintendo Wii U.

De setting van Wanted: Dead is wel anders dan Devil’s Third. In deze game ben je de vrouwelijke leider van een speciale eenheid van de politie en ga je met je team op pad, in plaats van dat je er alleen voor staat zoals in de Wii U-exclusive. In Wanted: Dead kom je terecht in een avontuur waar je de strijd aangaat met een corrupt bedrijf. Dit is een flinterdun verhaal en het stelt weinig voor, maar dat maakt niet uit zolang de gameplay maar goed is. Je vijanden van afstand volpompen met kogels en als zij te dichtbij komen ze met je zwaard een kopje kleiner maken, lijkt op papier een meer dan leuke bezigheid en een ideaal uitgangspunt voor een game. De lineaire levels zorgen ervoor dat de ontwikkelaar de totale controle heeft over de actie, want de speler kan niet afdwalen. Alleen moet dat dan wel goed worden uitgewerkt, wat niet het geval is.

Loopt niet lekker

Het vechten in Wanted: Dead gaat heel erg stroef. In plaats van dat je snelle combinaties kunt maken en rap kunt anticiperen op je vijanden, moet je lang wachten tot een animatie is afgewerkt waarna je de volgende aanval in kan zetten. Je hebt hierdoor nooit volledig de controle over je personage. Hierdoor werkt het blokken van aanvallen van je tegenstander ook niet lekker, vooral als meerdere vijanden je belagen. Ben je met één tegenstander in gevecht en je ziet dat zijn maat een aanval inzet, dan moet je eerst wachten tot je (slome) aanvalsanimatie helemaal is afgewerkt voordat je kan blokken. Negen van de tien keer is dat dan veel te laat en loop je schade op. Je gaat op een gegeven moment wel aan de slome vechttechnieken wennen, maar heel lekker speelt het niet en je zal regelmatig schade van je tegenstanders moeten incasseren doordat je simpelweg niet snel genoeg kan reageren.

Wat de gameplay ook niet helpt, is dat het aantal bewegingen dat je hebt erg beperkt is. Je kan een klein handjevol combinaties maken en daar houdt het mee op. Je kan nog een paar bewegingen vrijspelen, maar deze geven je geen nieuwe combo’s, ze verlengen de combinaties die je al kon maken. Bij de vijanden die je tegenkomt is ook weinig variatie te bespeuren, waardoor Wanted: Dead al gauw repetitief wordt. Wat wel heel erg tof is aan het vechten, is dat je ‘finishing moves’ tot je beschikking hebt. Als je je vijand duizelig maakt, kan je hem op spectaculaire wijze vermoorden. Het aantal finishers is heel groot, dus je ziet hier niet constant dezelfde animatie. Dit gaat ook gepaard met veel bloed en dat komt ook op je personage terecht. Dit ziet er niet alleen tof uit, het geeft je ook een heel voldaan gevoel. Dit gevoel verdwijnt echter als sneeuw voor de zon met het schieten in Wanted: Dead. Het schieten zelf werkt wel, maar je ziet regelmatig de vijand schuilen en constant op exact dezelfde plek omhoog komen om te schieten. Hierdoor heeft de game soms meer weg van een schiettent dan een echte videogame.

Om zelf te kunnen schuilen voor kogels van vijanden is er een cover systeem aanwezig, maar ook hier geldt weer dat het niet lekker werkt. Je duikt automatisch achter een object als je daarvoor staat en in de desbetreffende richting duwt met je analoge stick. Dit werkt echter stroef en het wil regelmatig gebeuren dat je uit je schuilhouding gaat terwijl je dat niet wilt. De kleinste beweging van het object af wordt namelijk gezien als een commando dat je niet meer wilt schuilen. In dat kader had men beter gebruik kunnen maken van een vaste actieknop voor het cover systeem. Dat is bovendien niet alles wat de game negatief doet beïnvloeden. Regelmatig vallen vijanden je aan die buiten het zicht van de camera zijn. Een kleine indicatie dat je van een bepaalde kant wordt aangevallen zou heel fijn zijn geweest. Dan zijn er ook nog momenten waarbij objecten waar je achter kunt schuilen zo hoog zijn, dat ze je zicht belemmeren en je dus niet kunt zien waar de vijanden zijn. Ook overbodig: een team dat je moet helpen, maar dat doen ze niet en je kunt ze ook geen orders geven…

Terug in de tijd

Op grafisch gebied maakt Wanted: Dead absoluut geen indruk. De verschillende personages zien er wel aardig uit en zijn voldoende geanimeerd. De omgevingen lijken echter zo weggelopen uit een vroege PS3/Xbox 360-titel. Het ziet er simplistisch uit en er is veel kopieer- en plakwerk aan te pas gekomen. Het spel draait op ongeveer 1440p met een stabiele 60fps, maar dat mag je toch wel verwachten aangezien de graphics niet je van het zijn. Om het overkoepelende verhaal te vertellen wordt er gebruikgemaakt van cutscènes, die vreemd genoeg in een veel lagere resolutie dan de game worden weergegeven. Ten eerste zijn er teveel tussenfilmpjes en ten tweede bestaan deze voor meer dan 80% uit totaal onnodige scènes. Zo wordt er gesproken over relaties en andere soap-achtige onderwerpen, die totaal niets toevoegen of überhaupt met de game te maken hebben. Ook willen er scènes op elkaar volgen die compleet onlogisch zijn. Zo kom je bijvoorbeeld met je team in een restaurant terecht, waar de hoofdrolspeler uit het niets totaal uit haar dak gaat, om dan opeens karaoke te gaan zingen…

Daar komt nog eens bij dat het stemmenwerk voor een groot deel om te janken is. Een gedeelte is voldoende tot goed, maar meer dan de helft van de dialogen zijn met weinig tot geen emotie ingesproken. Vooral de hoofdrolspeelster is een drama. Zij is totaal apathisch en heeft ook nog eens een uitermate overdreven en bovenal irritant Duits accent. Dit klinkt voor geen meter en maken sommige woorden/zinnen onverstaanbaar. Nu komt de stemactrice uit Zwitserland, maar het accent lijkt extra dik te worden aangezet. Waarom hiervoor gekozen is, is ons een raadsel, want het personage waarmee je speelt is een agent uit Hong Kong. Om het geheel met wat positiefs af te sluiten, halen we de minigames aan. Deze ontgrendel je simpelweg door de campagne te spelen en kan je tussen de levels door spelen als je op het politiebureau bent. De meest in het oog springend zijn een ouderwetse shoot ‘em up arcadekast en grijpmachines. Deze games zijn verrassend leuk om te spelen en zijn een prima extra. Dit komt hoofdzakelijk doordat ze beter zijn uitgewerkt dan de game zelf.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar voor: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.