Special | Final Fantasy XIV Online: Endwalker – Final Fantasy XIV is een ongekend succes. Het is zelfs zo populair dat Square Enix een tijdje geleden het verkopen van de game tot een halt heeft geroepen. Gamers konden erg moeilijk in de game geraken, doordat de servers simpelweg te vol zaten. Dit is ook de reden waarom jullie op dit artikel hebben moeten wachten, wij waren namelijk ook slachtoffer van deze ongelukkige situatie. Maar gelukkig kunnen wij nu het een en ander bespreken over de laatste uitbreiding van Final Fantasy XIV Online: Endwalker. Het slotstuk van een saga die sinds 2013 onder de noemer Final Fantasy XIV: A Realm Reborn een doorstart heeft gemaakt, weer onder leiding van Naoki Yoshida. Zijn de nieuwe toevoegingen ons bevallen? Hoe is het verhaal? En bovenal, hoe kan deze uitbreiding zich meten met de andere toevoegingen?

Interessant, maar langdradig

Nadat Shadowbringers op een epische manier werd afgerond, was er echter nog een zaak dat onafgerond is gebleven. Zenos, de verwaande psychopaat is nog steeds niet tevreden en verveelt zich dood op zijn troon. Fanadiel, een Ascion, weet hem hier en daar op weg te helpen, maar lees hier ordinair tussen de regels door dat een recept voor dood en verderf alweer klaar ligt. Fanadiel is de laatste Ascion die nog beroerde acties kan ondernemen, omdat met de rest korte metten is gemaakt. Wie zijn deze Ascions? Eigenlijk gewoon mensen zoals we ze op de wereld kennen waar ook jij je bevindt, in de game: The Source. Er zijn namelijk meerdere ‘realms’, waarvan de wereld van de Ascions inmiddels verpulverd is. In Shadowbringers wenste Emet-Selch, ook zo’n Ascion, jou hetzelfde toe als het lot dat zijn mensen heeft ondergaan. Zijn doel was jouw wereld op te offeren om zijn wereld terug te brengen, wat de situatie in een notendop is gezien het hele verhaal uitleggen een nieuw boekwerk zou opleveren.

Dit is natuurlijk tegengehouden in Shadowbringers, maar hetzelfde lot van de Ascions ligt toch op de loer in jouw wereld. De Final Days, zoals het heet, is een andere benaming voor de Dag des Oordeels om een idee te geven. Maar waarom moet dit nou gebeuren? Wat is de rol van Zodiark en Hydealyn in deze crisis, twee goddelijke gedaantes die ook maar steeds betrokken zijn bij deze rampen. Alle onthullingen, ontknopingen en verrassingen mag je zelf ondervinden als je de uitbreiding speelt. Toch moet de notie gemaakt worden dat het verhaal vrij traag en saai gebracht wordt. Dit kan misschien komen doordat Shadowbringers, in vergelijking met Endwalker, het verhaal op fenomenale wijze heeft gepresenteerd en dat vooral op een goede pacing. De presentatie is in Endwalker gewoon een stuk minder dan bij zijn voorganger, waardoor sommige gesprekken net te langdradig overkomen. Ook het slot had iets meer vuurwerk mogen bevatten en voelt gewoon minder aan dan die van Shadowbringers. Het is niet slecht, maar Shadowbringers legde de lat gewoon te hoog.

De twee nieuwe Jobs

Met de nieuwe uitbreiding is er niet alleen een nieuw ras toegevoegd (mannelijke versie van de Viera voor de geïnteresseerden), maar je kan uiteraard ook twee nieuwe Jobs verwachten. In dit geval wordt het roster van de DPS class verrijkt met de Reaper (te vinden in Ul’Dah). Een zeer spectaculaire DPS Job om te zien qua special effects en tegelijk ook zeer actievol om mee te spelen. Het is een erg leuke Job om mee aan de slag te gaan en een geslaagde toevoeging aan de inmiddels rijke hoeveelheid DPS’ers die Final Fantasy XIV al bezit. De tweede Job is een nieuwe healer, genaamd de Sage. Voor de geïnteresseerden kun je de startquest in Limsa Lominsa vinden. Een healer die wat minder toegankelijk is dan de overige drie bestaande opties. Dit komt door de wat complexe rotatie die de Sage hanteert, maar het is ook de meest actievolle speelwijze die je tussen de healers vindt. Het is een leuke optie voor spelers die normaliter de heal-rol niet aantrekkelijk genoeg vinden en de meer offensief gerichte rollen prefereren.

Dus in het kort: de nieuwe Jobs zijn zeer geslaagd en vooral erg leuk om mee te spelen. De overige Jobs hebben allen hun eigen veranderingen gekregen. Een paar van de Jobs waar we ervaring mee hebben zijn bijvoorbeeld de Gunbreaker, Samurai en Summoner. Bij elk van deze Jobs zijn bijvoorbeeld een paar vaardigheden uit het repertoire gehaald, om met iets minder acties je volledige rotatie te kunnen uitvoeren. Wel zo fijn als je bijvoorbeeld met de controller speelt en je daarmee met iets minder knoppen zit ten opzichte van een toetsenbord, zeker gezien je nu tot level 90 kunt levelen en op deze manier iets meer ruimte krijgt voor andere vaardigheden. Hier zit wel een groot nadeel aan vast op de lagere levels. Als je bijvoorbeeld lage level Dungeons/content wil spelen, ben je beperkter dan ooit in je rotatie aan vaardigheden. De balans tussen oude content en nieuwe is dus nog niet helemaal gladgestreken en de beste man Yoshida moet met zijn team hier nog even wat meer aandacht aan besteden. Algemeen gezien zijn de aanpassingen wel een vooruitgang te noemen.

Dungeons zijn ontzettend tof

Een van de meest indrukwekkende onderdelen in Endwalker zijn de nieuwe Dungeons. Hoewel je hetzelfde concept mag verwachten, zijn de verschillende omgevingen en baasgevechten tof, leuk en imponerend. De Dungeons zitten ten opzichte van voorgaande uitbreidingen nóg meer met het hoofdverhaal verweven, zodat de ervaring van de Dungeons nog leuker is. De presentatie wordt dus in deze erg goed gebracht. Hierin kijken we ook naar het Trust-systeem, geïntroduceerd met de Shadowbringers uitbreiding. Het systeem werkt ditmaal (qua) AI beter wat ook een mooie vooruitgang is. Eveneens een geslaagd onderdeel in Endwalker dus.

Ook hier lag de lat weer te hoog

Het laatste onderdeel wat we toch echt moeten bespreken is de OST van Endwalker. Hoewel het snor zit en vooral altijd mooi genoeg is om ervan te kunnen genieten, staat het in het niet met wat Shadowbringers heeft gedaan. Er zijn sommige momenten dat de muziek van vorige uitbreidingen gebruikt wordt en dan merk je eigenlijk pas echt in hoeverre Endwalker het minste memorabel is ten op zichte van de overige OST collecties. Het kan een ander natuurlijk meer bekoren dan ons, maar in het rijtje van de eerdere uitbreidingen binnen Final Fantasy XIV is Endwalker qua muziek niet per se de juiste uitsmijter te noemen. Qua verhaal is de afronding gelukkig wel op een mooie en juiste manier gedaan, maar wederom om op een eerder punt terug te komen: Shadowbringers legde de lat gewoon te hoog. Ondanks dat is Endwalker een uiterst geslaagde en toffe uitbreiding voor deze game én ook nog eens een mooie afsluiter van een verhaal dat al 11 jaar loopt.