Special | De 10 slechtst beoordeelde games op PlaySense in 2022 – Waar er veel goede games in een jaar verschijnen zijn er natuurlijk ook games die ontzettend tegenvallen. Waar er in 2021 naar verhouding nog relatief veel goede games zijn uitgekomen, zien we over 2022 dat er toch wat meer games zijn verschenen van bedenkelijke kwaliteit. Ook die hebben we natuurlijk van een beoordeling voorzien en dat brengt ons bij het onderstaande overzicht aan slechtst beoordeelde games van 2022.

In het onderstaande overzicht games die een onvoldoende scoorde of met de hakken over de sloot een 5.5 wisten te scoren. Het laagste cijfer dat we in 2022 hebben gegeven was een 2.5, dit aan Babylon’s Fall. Daarnaast was Zorro: The Cronicles met een 4.0 ook een niet al te beste titel. Andere titels die ons niet wisten te bekoren vind je in het overzicht hieronder, dit in het spectrum van een 2.5 tot maximaal een 5.5.

#10 – Mario Strikers: Battle League Football

“In de basis heeft Nintendo met Mario Strikers: Battle League Football een leuke arcade footy in elkaar gezet, die qua snelheid en het gevoel van passen en schieten absoluut de juiste snaren raakt. Helaas krijgt het veldspel niet genoeg de kans om te ademen door het uitbundige gebeuk, ongebalanceerde items en een te klein veld. We zeggen niet dat deze elementen eruit moeten, maar dat de nadruk op de verkeerde punten ligt. Audiovisueel is het een dikke prima, maar qua content kun je aan de slag met slechts een handjevol cups, waarna je eigenlijk alleen nog tegen de AI, met je vrienden op de bank of online verder kunt. De Strikers Club is een leuk idee, maar ook daar heb je eigenlijk maar één modus en dus is de vraag wat de levensduur daarvan is en of de lag opgelost gaat worden, want op het moment is ook online spelen geen stabiele ervaring. Battle League Football is op z’n best als je vriendschappelijke potjes speelt tegen je vrienden, maar dat is bij lange na niet genoeg om de adviesprijs van € 59,99 te rechtvaardigen.”

Check hier de Mario Strikers: Battle League Football review

#9 – Gungrave G.O.R.E

“De eerste twee uren van Gungrave G.O.R.E. laten je geloven dat je een geweldige game te spelen krijgt. De shooter actie is heel vet en het spel schotelt je een uitdagende, maar eerlijke ervaring voor. Daarna valt de shooter echter steeds meer in duigen. Verschillende keren zullen er difficulty spikes optreden, mede door het leveldesign. De kleine variatie aan vijanden zorgt er voor dat de game gaandeweg wat repetitief wordt. Om wat variatie toe te voegen zijn er platform gedeeltes toegevoegd, alleen werken die frustratie in de hand, doordat je niet accuraat kunt springen. Na de toffe eerste twee uur wil de game zo nu en dan nog wel weer in de goede flow terechtkomen, maar helaas is dat niet van lange duur.”

Check hier de Gungrave G.O.R.E review

#8 – ELEX II

“Bij elke nieuwe game van Piranha Bytes wordt gehoopt dat het de succesvolle Gothic-tijd weer doet herleven, maar dat is wederom niet het geval met ELEX II. Dat wil echter niet zeggen dat deze game heel erg slecht is. Je krijgt in principe een standaard open wereld RPG gepresenteerd, met een instabiele framerate en stroef lopende gevechten. Dit zijn in principe geen goede ingrediënten voor een goede game, maar de zeer interessante wereld en over het algemeen leuke opdrachten en grappige personages, sporen je toch aan om verder te spelen en de minpunten voor lief te nemen. ELEX II is zeker geen hoogvlieger, maar weet wel degelijk te boeien.”

Check hier de ELEX II review

#7 – The DioField Chronicle

“Met al deze negativiteit zou je denken dat wij The DioField Chronicle een verschrikkelijke game vinden. Nee, dat niet. We haalden in de inleiding al aan dat de grootste concurrent van deze game gewoonweg de uitgever Square Enix zelf is. The DioField Chronicle doet niks nieuws en wist ons op geen enkel moment van onze stoel te blazen. De gehele game geeft ons een overheersend ‘been there, done that’ gevoel, maar dan minder goed afgewerkt dan de voorbeelden die we in dit artikel noemen. The DioField Chronicle is, met uitzondering van de soundtrack, een ontzettend middelmatige game. Wellicht had het kunnen werken als een downloadbare game met een wat lichter prijskaartje, maar de volle mep is absoluut te veel gevraagd.”

Check hier de The DioField Chronicle review

#6 – Chocobo GP

“Chocobo GP is een game die er op het eerste gezicht erg leuk uitziet. De vele personages die je in de game kunt vrijspelen zijn allemaal erg geinig en je kan op verschillende manieren racen. Het geld dat de consument moet neerleggen maakt de game echter een nogal discutabele aankoop. De Chocobo GP Lite versie is bijna een aanrader te noemen, gezien de Story en Chocobo GP modi het leukste zijn om te spelen. Wil je meer vrijspelen en mogelijkheden hebben om meer echt geld uit te geven, dan dien je de volledige game aan te schaffen, wat gewoon een rare constructie is. Ook de Battle Pass beloningen hangen samen met een amper gespeelde modus, waardoor progressie moeizaam gaat. De gameplay is wel geslaagd te noemen, maar de AI is erg pittig en de balancering van power-ups is gewoon niet optimaal. Chocobo GP is niet bepaald een game waar de wat jongere doelgroep veel uit kan halen en voor de wat volwassenere groep is er een veel beter alternatief te vinden qua voldoening.”

Check hier de Chocobo GP review

#5 – The Last Oricru

“The Last Oricru weet een aantal unieke features voor het genre met zich mee te nemen, op alle andere gebieden valt het in de middenmoot. De bekende gameplay loop van Soulslike-titels is present en het vechten zelf is best redelijk te noemen. Het leveldesign laat echter soms wat te wensen over en het lock-on systeem werkt niet zoals het hoort. Ook op grafisch gebied is het wisselvallig, waar vooral het ontbreken van gezichtsanimaties er amateuristisch uitziet. Er zijn ook nog vele foutjes, bugs en glitches die nog in de game zitten. Wel is het te prijzen dat de framerate stabiel is en de coöp een leuke toevoeging is. The Last Oricru is toegankelijk voor gamers die Soulslike games te moeilijk vinden en het spel is meerdere keren speelbaar doordat er meerdere eindes zijn. De vraag is alleen of je dat wilt doen.”

Check hier de The Last Oricru review

#4 – MX vs. ATV Legends

“MX vs. ATV Legends is een middelmatige boel: het rijden en racen zijn zeker een hoogtepunt, net als de verschillende parcours. Spelen in first-person zorgt ervoor dat je zowel de snelheid als de hoogte van je sprongen voelt en dit zorgt toch elke keer weer voor een kleine kick. De game bevat ook een goede soundtrack, al is dit natuurlijk afhankelijk van je smaak. Jammer genoeg is daarmee het meest positieve wel gezegd. De carrièremodus is wat leeg, doordat het gewoon een hele hoop opeenvolgende races zijn in verschillende voertuigen. Verder stellen de animaties van de coureurs teleur en bij het vallen verandert je rijder in een soort dode pop. Ook de AI kan nog wel wat werk gebruiken, omdat ze nogal inconsistent kunnen zijn naargelang het type race. Het grootste probleem is echter de waslijst aan audiovisuele problemen die de game kent: bugs en glitches zijn jammer genoeg alomtegenwoordig. Om echter toch positief af te sluiten, willen we melden dat de game zeer toegankelijk is, dus ook de mindere goden onder ons kunnen met plezier rondjes rijden op de mooie parcours. Met extra liefde kan de game een solide racer worden, maar daar zijn we nu nog redelijk ver van verwijderd.”

Check hier de MX vs. ATV Legends review

#3 – Dynasty Warriors 9 Empires

“Als de ontwikkelaars al niet de waardigheid hebben om een verzorgd product af te leveren, waarom zouden gamers dan nog de moeite moeten nemen om hier ook maar één seconde in te investeren. Dynasty Warriors kent weliswaar een repetitief gameplay concept, maar een mooie franchise is het wel. Met Dynasty Warriors 9 Empires is helaas wederom gebleken dat het niet de goede kant op gaat. De basiskwaliteit van de game is gewoon zwaar ondermaats te noemen, zelfs in vergelijking met games van twee generaties terug. Het concept dat Dynasty Warriors 9 Empires hier probeert is op papier eigenlijk erg interessant, maar het is dan weer zo jammer dat de praktijk ons leert dat het niets meer is dan schermpjes doorklikken. Het is desondanks heel gek om te zeggen dat de gameplay op het slagveld eigenlijk erg vermakelijk kan zijn, omdat het fijn en vooral leuk speelt. Wei Yan was onze favoriet en we raden deze generaal dan ook iedereen aan die de game een kans wil geven. Dit zullen er echter maar weinig zijn. Arme Wei Yan…”

Check hier de Dynasty Warriors 9 Empires review

#2 – Zorro: The Chronicles

“Zorro: The Chronicles weet simpelweg geen indruk te maken. Het spel is trouw aan de tekenfilmserie, maar dat is eigenlijk het enige positieve wat je over de game kunt zeggen. Zorro: The Chronicles is bedoeld voor kinderen tussen de 6 en 12 jaar, maar ook zij zijn ondertussen wel wat beter gewend qua graphics en gameplay, dan wat er nu wordt geboden met deze game. Bovendien heeft het veel meer weg van een geremasterde titel van drie generaties terug dan een moderne titel. Misschien dat zes- en zevenjarigen wat plezier kunnen halen uit deze game, maar iedereen ouder dan deze leeftijd moet deze titel simpelweg vermijden.”

Check hier de Zorro: The Chronicles review

#1 – Babylon’s Fall

“Platinum Games… Wat is er gebeurd? Hoe kan je in hemelsnaam een ondermaats product als Babylon’s Fall met een uitgestrekt gezicht op de markt brengen? De ontwikkelaar mag dan wel bekend staan als hofleverancier van het betere hack-and-slash werk, maar slaat de bal hier toch flink mis, met een zielloos verteld verhaal, spuuglelijke graphics en ongeïnspireerde gevechten. De game speelt op zich aardig weg, zeker als je de strijd samen met andere mensen van vlees en bloed aangaat, maar ook dit kan niet vermijden dat de verveling na verloop van tijd genadeloos hard toeslaat. Babylon’s Fall is je zuurverdiende centen niet waard; er zijn veel betere actietitels op de markt, een aanzienlijk deel ervan zelfs van dezelfde ontwikkelaar. In de inleiding gaven we al aan dat de naam van sommige studio’s na verloop van tijd een kwaliteitslabel wordt. Wel, wat ons betreft is Platinum Games dat statuut – én het bijbehorende vertrouwen – even kwijt.”

Check hier de Babylon’s Fall review